رفتار سازمانی در آموزش و پرورش

انسان موجودی اجتماعی است و اجتماعی بودن او محصول ارتباط با دیگران است . هر فرد در محیط زندگی اش ،کارش ، تفریحش، عبادتش ، نیاز مند به برقراری روابط با دیگران است از میان همه عوامل شادی و سعادت آفرین شاید بدون گذافه گویی ،بر قراری رابطه انسانی مطلوب عمده ترین عوامل خوش بختی و موفقیت هر کس در زندگی است به طوری که همه انسانها به داشتن توانایی بر قراری ارتباط با سایر انسانها نیاز دارند این توانایی را اصطلاحا مدیریت برقراری روابط انسانی می نامند اهمیت و حساسیت ایجاد روابط انسانی آنرا به عنوان یک دانش مطرح می سازد. آموزش و پرورش را می توان مهمترین اندام و به منزله قلب پیکره جامعه دانست که هرگونه آسیبی به آن، موجب زیان سایر بخش ها می شود. وظیفه آموزش و پرورش تربیت نیروی آگاه، کارآمد و متعهد برای کشور است. آموزش و پرورش می تواند موجب شکوفایی سایر بخش های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی شود و این استعداد و توانایی تنها با تقویت آموزش و پرورش ایجاد می شود. در این پژوهش با استفاده روش اسنادی و کتابخانه ای به مرور ادبیات رفتار سازمانی اداره اموزش و پرورش ، در سه سطح فردی، گروهی و سازمانی پرداخته شده است.