تحلیل جغرافیای سیاسی از نظامهای حکومتی در حال توسعه

مطالعه حاضر به بررسی تکامل نظام های سیاسی در هفت منطقه در حال توسعه جهان شامل آمریکای شمالی و مرکزی، آفریقای شمالی و کشورهای جنوب صحرا، خاورمیانه و آسیای مرکزی و جنوب شرق آسیا از زمان استقلال سیاسی تا اوایل قرن بیست و یکم می پردازد. چهارچوب نظری پژوهش دارای دو گزاره است: مشکل اصلی دولت سازی در جهان سوم، فقدان نسبی انسجام مرزهای جغرافیایی در پاسخ به تهدیدات نظامی خارجی و توانایی محدود دولت ها در اعمال حاکمیت خود در سرزمین های کمتر مسکونی شده است. دیگر فرضیات به مشکل جمعیت و توپوگرافی در اداره امور عمومی؛ تاثیر تقسیمات زبانی و قومی در حمکرانی؛ دینامیسم خشونت و اعترضات داخلی؛ و رابطه بین مرزها و منازعات داخلی می پردازد. این موارد در سه سطح تحلیل، بررسی می شود. مدل سطح داخلی بر ابزار توانایی اعمال قدرت داخلی تاکید دارد که بر توانایی نخبگان سیاسی در زمینه اداره کردن مالیات در سراسر فضای سرزمینی دلالت دارد. مدل سطح بین المللی، تاثیر این متغیرهای ساختاری داخلی را در میزان مشارکت دولت در منازعات بین الدولی مسلحانه برآورد می کند. مدل آخری به بررسی وابستگی متقابل بین متغیرهای داخلی و خارجی می پردازد. نتایج عنوان می کند که اگرچه چندین عامل تاثیر مهمی در روندهای انسجام و منازعه در تمامی نظام ها دارد، اما در واقع یک متغیر قابل ملاحظه بین مناطق وجود دارد که تعمیم دهی های معمول در زمینه کیفیات داخلی کشورهای در حال توسعه را زیر سوال می برد.