دیدگاه زکریای رازی در باب جزء لایتجزی
محل انتشار: دوفصلنامه کلام پژوهی، دوره: 2، شماره: 3
سال انتشار: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 110
فایل این مقاله در 26 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_KLMPJ-2-3_001
تاریخ نمایه سازی: 6 آذر 1402
چکیده مقاله:
بحث جزء لایتجزی در میان متفکران مسلمان از قرن اول تا قرن ششم هجری، یکی از مهمترین و موثرترین نظریهی کلامی در جهان اسلام است. این نظریه در جهان اسلام با رویکرد کلامی نخستین بار به دست متکلمان معتزلی به وجود آمده و بعدها اشعریان هم آن را پذیرفتند. بر اساس این نظریه عالم حاصل اجتماع و افتراق اجزاء خرد است. با توجه به شواهد تاریخی منشاء اقتباس این نظریه نه فقط از یونان باستان بلکه از آراء هندی از جمله: فرقههای بودائی سوترانانیکا، ایباشیکا، در دین جین و مکتب نیایا نیز بوده و سه دیدگاه عمده در خصوص جزء لایتجزی مطرح شده است: در دیدگاه اول که نگرش غالب متکلمان اعم از معتزلی و اشعری اینکه جواهر فرد فاقد کمیتاند و مانند نقطهی هندسی، متحیزاند. در دیدگاه دوم معتزلیان بصری معتقدند جسم از اجزاء لایتجزایی تشکیل شده که دارای بعد و امتدادند. دیدگاه سوم که مختص محمد بن زکریای رازیست، وی اصل همهی مواد را هیولا میداند و هیولی اولی همان جزء لایتجزی است که امکان فساد و تغییر در اجسام و در نتیجه خلقت جهان را شامل میشود. این سه دیدگاه مختلف دارای وجه تشابه و افتراق اند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
روح اله آدینه
استادیار گروه فلسفه و حکمت اسلامی، دانشگاه بین المللی امام خمینی ره
مجید ملایوسفی
دانشیار گروه فلسفه و حکمت اسلامی، دانشگاه بین المللی امام خمینی ره،
اکرم مرسلی
کارشناسی ارشد فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه بین المللی امام خمینی ره