حکمرانی خوب شهری

حکمرانی خوب" مفهوم تازه ای است که در ادبیات مدیریت و توسعه جایگاه ویژه ای را به خود اختصاص داده و در اصلاحات مدیریتی شاخص های دقیقی را مطرح ساخته است. در این مقاله حکمرانی خوب از معنای اولیه آن که ویژگیهایی را برای دولتها بر میشمرد فراتر رفته است و آن را حاصل تعامل و ارتباط متقابل دولت، سازمانهای غیردولتی، بخش خصوصی، سازمانهای نظامی، نهادهای مذهبی و گروههای ذی نفوذ داشته است که از طریق رسانه هابه هم پیوند میخورند. بدین ترتیب حکمرانی خوب شبکه ای از کنشگران جامعه مدنی است که به همراه هم توسعه و بهبود را برای جامعه به ارمغان می آورد .امروزه بیش از هر زمان دیگری شهرنشینی به بخش مهمی از امور هر کشوری در جهان تبدیل شده است. با جابجایی گسترده مردم به مراکز شهری، همراه با رشد بی سابقه و رشد قارچ گونه واقعیتهای موجود و جدید شهری، چالشهای جدید در مورد نحوه مدیریت مراکز شهری به طور تصاعدی افزایش می یابد. پارادایم سنتی که مدیریت شهری را منحصرا به دست دولت واگذار میکرد، منسوخ شده است و نمی تواند نیازها و واقعیت های نوظهور واقعیت شهری پیچیده تر و پیچیده تر را برطرف کند. این امر مستلزم بررسی فوری مدلهای جدیدی است که نشان دهنده ماهیت واقعی جهان وطنی شهرهای ما هستند. رویکرد ذینفعان، حکمرانی و شهرنشینی متقابل دربرگیرنده یکدیگر هستند. شهرنشینی بدون حکمرانی خوب قابل دوام نیست و اگر شهرنشینی را پایدار نکند، نمی توان حکمرانی را موثر دانست. بنابراین حکمرانی خوب شهری کمکی در تحقق رشد و توسعه پایدار شهری است. فراتر از دستگاه دولتی است و بخش خصوصی و جامعه مدنی را در بر می گیرد. هر سه برای شهرنشینی پایدار حیاتی هستند. در حالی که نقش دولت ایجاد یک محیط شهری مساعد سیاسی و قانونی است، بخش خصوصی از طریق ایجاد اشتغال و درآمد به خلق ثروت می پردازد. از سوی دیگر، جامعه مدنی متشکل از گروههای ذینفع مختلف، تعامل و گفت وگوی سیاسی و اجتماعی را در محیط شهری تسهیل میکند. روحیه حکمرانی خوب شهری نیازمند تعامل و مشارکت سازنده و هدفمند این سه بخش است. در این مقاله سعی شده است، شاخصه های مهم حکمرانی خوب شهری را که حال جایگاه آن در توسعه و مدیریت شهری مورد تایید همگان قرار گرفته است،در دستیابی و رسیدن به توسعه پایدارشهری مورد مطالعه قرار دهیم .