بررسی اثربخشی آموزش همدلی بر سازش پذیری اجتماعی و کاهش قلدری کودکان

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش همدلی بر سازش پذیری اجتماعی و کاهش قلدری کودکان صورت گرفت . در این پژوهش از طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه استفاده شده است . جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دوره ابتدایی اول شهرستان شادگان در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۲ می باشد. نمونه گیری در این پژوهش به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای صورت گرفت . بدین منظور ابتدا از بین کلیه مدارس ابتدایی دوره اول شهرستان شادگان یک مدرسه انتخاب و از این مدرسه به صورت تصادفی ۲ کلاس ۲۰ نفره انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه (یک کلاس ۲۰ نفر گروه آزمایش و یک کلاس ۲۰ نفر گروه کنترل) قرار گرفتند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه پرسشنامه سازش یافتگی شخصی - اجتماعی کالیفرنیا (کلارک و همکاران، ۱۹۴۱) و پرسشنامه قلدری ایلینویز اسپیلچ و هالت (۲۰۰۰) استفاده گردید. داده ها با استفاده از روش تحلیل کواریانس چند متغیره و یک متغیره تحلیل گردید. نتایج نشان داد نسبت F تحلیل کواریانس تک متغیری برای سازش پذیری اجتماعی (۴۹/۸F= و ۰۰۸/۰(P= ، قلدری (۲۱۱۶F= و ۰۰۴/۰(P= و قربانی (۷۲/۱۰F= و ۰۰۹/۰(P= ، نزاع(۵۴/۹F= و ۰۰۶/۰(P= و سازش پذیری اجتماعی (۹۱/۹F= و ۰۰۱/۰(P= به دست آمدند. این یافته ها نشان می دهند که در متغیرهای وابسته (سازش پذیری اجتماعی و قلدری ) بین گروه روش آموزش همدلی و گروه گواه تفاوت معنی دار دیده می شود. سطح اثر برای سازش پذیری اجتماعی ۵۸/۰ ، برای قلدری ۷۱/۰ ، برای قربانی ۷۹/۰، برای نزاع ۸۱ / ۰ و برای قلدری کل ۶۹/۰ می باشد . لذا می توان گفت ۵۸ درصد بهیود سازش پذیری اجتماعی ، ۷۱ درصد کاهش قلدری ، ۷۹ رصد کاهش قربانی ، ۸۱ درصد کاهش نزاع و همچنین ۶۹ درصد کاهش قلدری کل مربوط به تاثیر آموزش همدلی می باشد.