ارتباط سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت با رضایت شغلی پرستاران مرد شهر مراغه در سال ۱۴۰۱

مقدمه و هدف: به دلیل وجود بسیاری از دغدغه های حرفه ای مانند تنش های نوبت کاری و آسیب های شغلی در پرستاری، پرستاران مرد توجه زیادی به سبک زندگی ارتقادهنده سلامت خود ندارند. ممکن است به دلیل عوامل فوق، کیفیت زندگی کاری در آن ها کاهش یابد و زمینه ساز عدم رضایت شغلی و پیامدهای مربوط به آن مانند استرس، اضطراب و افسردگی شود. هدف این مطالعه تعیین ارتباط سبک زندگی ارتقادهنده سلامت با رضایت شغلی در پرستاران مرد شاغل در مراکز بهداشتی و درمانی شهر مراغه است. روش کار: مطالعه مقطعی حاضر از نوع همبستگی توصیفی است. جامعه پژوهش حاضر شامل تمامی پرستاران مرد شهر مراغه بود که در مراکز آموزشی درمانی مشغول به کار بودند. ۱۰۸پرستار مرد از شهریور ۱۴۰۱ تا اسفند ۱۴۰۱ به روش نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند. داده ها از طریق پرسش نامه ای متشکل از ۳ قسمت: ۱. مشخصات جمعیت شناختی، ۲. پرسش نامه سبک زندگی ارتقادهنده سلامت و ۳. پرسش نامه رضایت شغلی مینه سوتا جمع آوری شد. پس از جمع آوری اطلاعات، داده ها در سطح توصیفی و استنباطی با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ تجزیه وتحلیل شدند. نتایج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد بیشتر پرستاران مرد مجرد (۶/۵۵ درصد)، دارای مدرک لیسانس (۲/۸۴ درصد)، دارای ۱ تا ۵ سال سابقه کار (۵/۶۸ درصد) و در گروه سنی ۲۶-۳۵سال (۲/۴۶ درصد) بودند. نمره متغیر سبک زندگی ارتقادهنده سلامت ۴/۲۳±۷۶/۱۶۲در سطح خوب و نمره رضایت شغلی۹۸/۷±۴۳/۵۶ در سطح متوسط بود. میان برخی از حیطه های سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت و رضایت شغلی ارتباط معناداری مشاهده شد. بحث و نتیجه گیری: نمره سبک زندگی ارتقادهنده سلامت پرستاران مرد این مطالعه در حد خوبی بود، اما در حیطه های فعالیت فیزیکی و مدیریت استرس وضعیت مطلوب نبود. همچنین نمره متوسط رضایت شغلی و حیطه های فرصت های پیشرفت و سبک رهبری قابل توجه بود. بنابراین، حمایت مدیران پرستاری در اجرای راهکارهای عادات بهداشتی مانند تسهیل و حمایت از انتخاب سبک زندگی سالم و ایجاد تغییرات مثبت محیطی منجر به افزایش سبک زندگی ارتقادهنده سلامت، رضایت شغلی و کاهش ناتوانی پرستاران مرد می شود.