اثربخشی یادگیری مشارکتی بر تعدیل رفتار و مهارتهای حل مساله دانش آموزان ابتدایی

هدف پژوهش حاضر اثربخشی یادگیری مشارکتی بر تعدیل رفتار و مهارتهای حل مساله دانش آموزان ابتدایی بوده است . یکی از ویژگی های عمدهای که نظام آموزش نوین را از نظام آموزش سنتی متمایز می کند، ایجاد مهارت خودآموزی در دانش آموزان و در نتیجه ی کاهش وابستگی آنان به معلم است . روش تدریس یادگیری مشارکتی در فعل به تفکر واگرا و حل مساله کمک می رساند. این روش باعث می شود اعتماد به نفس فراگیران را افزایش یافته و همچنین سبب می شود تا فراگیران به یک خودباوری مثبتی بهرمند شوند. خودباوری احتمالا تاثیر گذارترین حالت بر تمام تعدیل رفتار است . به یقین می توان گفت بدون داشتن اعتماد به نفس و بدون خودباوری و شناخت کافی از خود و بدون باور کردن توانایی هایمان برای انجام عملی مشخص نمی توانیم آن عمل را چه شناختی و چه عملکرد عاطفی باشد، با پیروزی به انجام برسانیم. دیدگاههای صاحب نظران و پژوهشگران پیرامون روش تدریس یادگیری مشارکتی دلالت بر اهمیت و ضرورت این روش در آموزش فراگیران دارد. روش تحقیق ، نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانش آموزان ابتدایی شهر پاکدشت که تعداد آنها ۱۵۴۰۰ نفر در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بودند. نمونه آماری، ۲ کلاس ۳۰ نفره (مجموعا ۶۰ نفر) دانش آموزان ابتدایی شهر پاکدشت انتخاب شد. نمونه به روش در تصادفی در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به گروههای آزمایشی و کنترل تقسیم شدهاند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش ، پرسشنامه تعدیل رفتار ۲۸ سوالی سوانسون و هیل (۲۰۱۱) و پرسشنامه حل مساله کسیدی و لانگ (۱۹۹۶) بود. روایی پرسشنامه ها توسط صاحب نظران تایید شد و پایایی پرسشنامه با توجه محاسبه ضریب آلفای کرونباخ برابر ۸۷/۰ و ۸۵/۰ به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل از روشهای آماری توصیفی و آمار استنباطی (کواریانس ) استفاده شد. در نهایت به این نتیجه رسیدیم که ، یادگیری مشارکتی بر تعدیل رفتار و مهارتهای حل مساله دانش آموزان ابتدایی تاثیر مثبت و معناداری دارد.