ارزیابی تخریب روسازی در محل قوس های جاده جنگلی درجه دو (بررسی موردی: حوزه آبخیز ۱۱ شاندرمن)

هدف از این بررسی، ارزیابی تخریب روسازی جاده­های جنگلی در محل قوس­ها است. بدین منظور ۳۰ قطعه نمونه به مرکزیت قوس­های موجود به صورت انتخابی برداشت و اندازه­گیری شد. در مجاورت هر یک از قطعات نمونه، یک قطعه نمونه به عنوان نمونه شاهد اندازه­گیری شد. در هر قطعه نمونه شاخص تخریب روسازی براساس هفت شاخص «مقطع عرضی تخریب­شده»، «زهکشی تخریب­شده»، «تولید غبار»، «کرکره­ای شدن»، «چاله»، «شیار» و «سستی توده خاک» اندازه­گیری شد. برای تجزیه وتحلیل داده­ها از آزمون­های آماری t جفتی و ویلکاکسون استفاده شد. نتایج نشان داد در همه قطعات نمونه در محل قوس­ها، دو شاخص تخریب «مقطع عرضی تخریب­شده» و «تولید غبار» مشاهده شد درحالی­که ۳/۳ درصد قطعات نمونه کناری بدون این تخریب­ها بودند. شدت تخریب ناشی از «زهکشی تخریب­شده» کنار جاده و «مقطع عرضی تخریب­شده» در محل قوس­ها بیشتر از قطعات کناری بود و از نظر آماری اختلاف معنی­داری بین قوس­ها با قطعات کناری مشاهده شد. بررسی مقدار «کرکره­ای شدن» نشان داد که به­ترتیب ۷۰ و ۷/۶۶ درصد از قطعات نمونه برداشت­شده در محل قوس­ها و قطعات کناری بدون این نوع تخریب بودند. نتایج نشان داد، عمق و مساحت «چاله­ها» و «شیارهای» ایجاد­شده و همچنین «سستی توده خاک» در محل قوس­ها بیشتر از قطعات کناری بود. نتایج این پژوهش اهمیت انجام فعالیت­های مستمر تعمیر و نگهداری و لزوم به­کارگیری شاخص­های ارزیابی را در برنامه­ریزی نگهداری روسازی نشان می­دهد.