بررسی توان خودمراقبتی و برخی از عوامل مرتبط با آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان توحید شهر سنندج در سال ۱۳۹۵

زمینه و اهداف: دیابت به عنوان یک مشکل سلامت همگانی عمده در تمامی نقاط جهان قلمداد می شود. مهم ترین راهبرد کنترل بیماری های مزمن از جمله دیابت، رفتارهای خودمراقبتی می باشد؛ لذا این مطالعه با هدف تعیین توان خودمراقبتی و برخی از عوامل مرتبط با آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی با رویکرد توصیفی- تحلیلی، بین ۳۷۴ نفر از بیماران مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان توحید شهر سنندج انجام شد. این افراد با استفاده از روش نمونه گیری سیستماتیک انتخاب شده بودند. داده ها با استفاده از پرسشنامه ای مشتمل بر اطلاعات جمعیت شناختی و زمینه ای و پرسشنامه روا و پایای موجود جهت سنجش توان خودمراقبتی بیماران دیابتی، گردآوری شدند. داده ها پس از گردآوری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۱۶ و آزمون های متناسب تحلیل شدند. تمامی مراحل مطالعه حاضر طبق موازین اخلاقی اجرا گردید. یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمره توان خودمراقبتی ۴۹/۱۲±۴۰/۵۸ از ۱۰۵ بود و در سطح متوسطی قرار داشت. تفاوت معناداری درتوان خودمراقبتی بیماران بر حسب متغیرهایی مانند جنسیت، توانایی اندازهگیری قند خون، وضعیت اشتغال، سابقه آموزش درباره بیماری دیابت، معاینه منظم دندانپزشکی و تزریق سالانه واکسن آنفلوانزا وجود داشت (۰۵/۰>P). بین تعداد سال های سپری شده از زمان تشخیص دیابت و توان خودمراقبتی همبستگی معنی دار و معکوسی وجود داشت (۰۵/۰>P و۲۴/۰-=r). نتیجه گیری: با توجه به سطح متوسط خودمراقبتی در اکثریت بیماران و نقش مهم خودمراقبتی در کنترل بیماری دیابت، ضرورت اجرای آموزش های لازم در مورد خودمراقبتی در میان بیماران دیابتی بیش از پیش احساس می شود.