تحلیل اندیشه های مثبت و منفی در شعر حافظ از منظر علم روانشناسی

تخیل و اندیشه مثبت سازنده و انگیزه ی بارزی از نیکو زیستن است. خیال خام و تفکر منفی راهی به درون مرداب نیستی و سقوط از قله های باطل و مرگ آور نادانی و آگاهی می باشد. این اندیشه ها مقوله ای است که از دیرباز شاعران عارف مسلک و روان شناسان قرون بدان پرداخته اند و در ایده بازتاب حالات درونی در دنیای بیرونی، با یکدیگر اتفاق نظر داشته اند. اکتشافات و هنرها و متون مختلف در پرتو خیال مثبت تجلی می گردند و پرداختن به این گونه تفکرات تخیلات باعث کامیابی ها و عزت ها و سرافرازی ها خواهد گردید. حافظ شاعری است که با اندیشه و تصویری مثبت شعری می سراید و در اندیشه خود عمیقا به آرزوی خویش می نگرد و آن را در قالب شعری دلچسب ارائه می نماید. در مقاله حاضر که پژوهشی میان رشته ای محسوب می شود، کوشش بر آن است تا با بررسی مولفه های روان شناسی مثبت و منفی تطبیق آن با آرای حافظ گامی در مسیر تبیین اثرگذاری ها و اثرپذیری های دو مقوله روان شناسی و ادبیات گذاشته شود. مهم ترین دستاورد در این پژوهش اندیشه ی منفی در شعر حافظ شامل غرور، حسادت و جلوه های آن که ریشه ی آن در ذات انسان است و در مقوله ی روان شناسی، شامل، سه حوزه ی عشق، محبت، شادی است و به طور کلی تمام این موارد اندیشه ی مثبت در اشعار حافظ می باشند و منشا آن، نگاه و نگرش مثبتی است که در روح و روان انسان نهفته است وپیام مشترک حافظ در رابطه با اندیشه ی مثبت و منفی و روان شناسان این است که برای رسیدن به آرامش باطن، باید مثبت نگر بود و از اندیشه ی منفی پرهیز نمود.