تحلیل مشکلات ساختار فضائی-فعالیتی و ساختار تصمیم گیری منطقه ۵ شهر اصفهان

شهرها و مناطق شهری دارای مشکلات برنامه ریزی شهری هستند که در صورت عدم توجه به آنها، نه تنها مشکلات جدید بروز می نماید، بلکه مشکلات موجود نیز شدت بیشتری می یابد. از اوخر دهه ۱۹۷۰ ، برخی از نظریه پردازان برنامه ریزی بر لزوم تمرکز مستقیم بر مشکلات برنامه ریزی پرداخته اند و شیوه های گوناگونی برای یافتن و تحلیل مشکلات ارائه کردند. مشکل به عنوان یک دشواری از ماهیت نظری یا عملی قابلدرک است که باعث نگرش پژوهنده نسبت به یک موضوع می شود و او را به غنی سازی دانش خود هدایت میکند. برای تعریف مشکل توصیف سیستم شامل عوامل، روابط، مردم و محیط شامل بازار، رقابت، روش و برنامه ها و موردنیاز است و به طور خلاصه اهداف، فرصت ها و چالش ها مشکل را تعریف میکنند. مشکل را فرصت تصمیم یا مانعی میدانند که دستیابی به هدفی دلخواه یا مقصودی را دشوار میکند، بنابراین در تعریف مشکل به وضعیتی نارسا اشاره میشود که هنوز گشوده نشده و نیاز به مشکل گشایی دارد. پس هرگاه بتوان تفاوتی آشکار بین وضع موجود و وضع دلخواه را تشخیص داد مشکل ردیابی شده است. مشکل یابی، به خودی خود، تنها یک فرایند نیست و میتوان آن را به چهار قسمت مجزا اما مرتبط تقسیم کرد: شناسایی یا تشخیص مشکل، تعریف مشکل، بیان مشکل، و تحلیل مشکل. هدف از پژوهش حاضر ردیابی مشکلات ساختارفضایی- فعالیتی و ساختار تصمیم گیری منطقه ۵ شهر اصفهان براساس متون و اسناد فرادست، نظرات ساکنین منطقه و ردیابی مشکلات براساس نظرات ساختار تصمیم گیری منطقه است و روش پژوهش توصیفی-تحلیلی بوده و تحلیل مشکلات با استفاده از فنون مشکل گشائی خلاق (آزمون حدومرز و روش استخوان ماهی) صورت گرفته است. براساس نتایج پژوهش مهمترین مشکلات در این منطقه نزول ارزش های سکونتی در برخی محلات منطقه، ناکارآمدی معابر و سیستم حمل ونقل عمومی، پایین بودن میزان مشارکت در تجدید حیات نواحی فرسوده و ناکارآمدی سیستم مدیریت شهری می باشد.