مقایسه برخی فرایندهای شناختی در بیماران صرعی قبل و پس از درمان

بیماران مبتلا به صرع، بیش تر در معرض مشکلات شناختی هستند. صرع ممکن است موجب آسیب های شناختی گردد و یا آسیب های موجود از قبل را تشدید کند. عوامل گوناگونی در این آسیب ها موثر شناخته شده اند، از جمله آسیب شناسی عصبی، نوع حمله، سن شروع حملات، مسائل روانی اجتماعی و آثار جانبی درمان. درمان صرع ممکن است با متوقف کردن یا کاهش حملات، آسیب های شناختی را بهبود بخشد. گروهی متشکل از پنجاه بیمار صرعی نوع ایدیوپاتیک با حملات پارشیل (نوع ساده و مرکب) و ژنرالیزه که دارای آسیب های شناختی بودند، ابتدا قبل از شروع برنامه درمانی و مجددا پس از گذشت سه ماه از متوقف شدن حملات صرع, مورد مطالعه قرار گرفتند. برخی از کنش های شناختی همچون هوش (کلامی، عملی و کلی)، حافظه، ادراک فضایی و خودپنداری بیماران با انجام آزمون های نوروسایکولوژیک مورد ارزیابی واقع شد. محدوده سنی بیماران بین ۲۰ تا ۴۰ و حداقل سطح تحصیلات آن ها سوم راهنمایی بود. هیچ یک از بیماران در طول شش ماه قبل از شروع درمان سابقه استفاده از داروی ضد صرع نداشتند و به منظور کنترل کردن حملات، از داروی ضدتشنج کاربامازپین استفاده گردید. نتایج حاصل از تحلیل داده ها حاکی از این است که نقایص مشاهده شده در هوش و حافظه بیماران صرعی پس از قطع حملات بهبود یافته و این بهبودی از اعتبار آماری در سطح ۰۱/۰< p برخوردار است. در حالی که در ادراک فضایی و خود پنداری بیماران، بهبود قابل ملاحظه ای که از نظر آماری معنادار باشد مشاهده نگردید.