مقایسه اثربخشی دو روش درمان تعامل والد - کودک و مقابله درمانگری مادران بر کاهش شدت مشکلات رفتاری کودکان ۳-۶ ساله

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی و مقایسه اثربخشی درمان تعامل والد – کودک، مبتنی بر تکنیک های رفتاری و مقابله درمانگری مبتنی بر تکنیک های شناختی بر کاهش شدت مشکلات رفتاری در نمونه ای از کودکان پیش دبستانی، انجام شد. روش: این پژوهش یک مطا لعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون و پیگیری ۶ ماهه بود. تعداد ۹۰ نفر از کودکانی که دارای ملاک های اختلالات رفتاری بودند، از مهدکودک های شهرستان شاهیندز انتخاب شدند، در نهایت از این مهدکودک ها، سه گروه درمجموع از کودکان دارای اختلالات برون سازی شده به طور تصادفی انتخاب و مادران آن ها نیز به شیوه تصادفی در ۲ گروه آزمایش (۲۹ نفری) و یک گروه مقایسه (۳۰ نفری) قرار گرفتند. هر سه گروه قبل و بعد مداخله به پرسشنامه چک لیست رفتاری کودک پاسخ دادند. برای پیگیری اثرات درمان ۶ ماه بعد بار دیگر این سنجش به عمل آمد. درمان تعامل والد کودک و مقابله درمانگری در ۱۲ جلسه هفته ای سه بار در گروه های مداخله به کار گرفته شد و در گروه کنترل مداخله ای صورت نگرفت. برای تجزیه تحلیل داده ها از آزمون لوین و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج: یافته ها نشان داد که درمان تعامل والد – کودک و مقابله درمانگری به صورت معناداری در کاهش شدت مشکلات رفتاری موثر بودند. نتیجه درمان در پیگیری ۶ ماهه نیز سطوح پایین تری از شدت مشکلات رفتاری کودکان را نشان داد. بحث و نتیجه گیری: الگوی کلی نتایج حاکی از آن است که هر دو درمان فوق به یک میزان در کاهش شدت علائم اثربخش بوده اما در مقایسه نتایج دو گروه درمان و با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تفاوت معنی داری به دست نیامد.