ویژگی های شخصیتی (برون گرایی و روان رنجورخویی) به عنوان تعدیل کننده های رابطه بین استیگما و کمک طلبی روان شناختی دانشجویان

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تعدیل کنندگی ویژگی های شخصیتی (برون گرایی و روان رنجورخویی) در رابطه بین استیگما و کمک طلبی روان شناختی دانشجویان کارشناسی دانشگاه لرستان بود. روش: این پژوهش یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی می باشد که در سال تحصیلی ۹۶-۱۳۹۵ انجام شد. شرکت کنندگان این پژوهش شامل ۳۸۴ نفر از دانشجویان بودند، که با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل؛ مقیاس استیگما برای دریافت کمک روان شناختی، پرسشنامه نگرش به جستجوی کمک روان شناختی تخصصی - فرم کوتاه و پرسشنامه‎ی شخصیتی نئو بود. نتایج: یافته ها نشان دادند که بین استیگما و کمک طلبی روان شناختی رابطه معنی داری وجو دارد (۰۰۱/۰ p <، ۴۱/۰- =r). همچنین، داده های حاصل از اجرای پرسشنامه ها با استفاده از رگرسیون سلسله مراتبی تعدیلی به منظور بررسی توان تعدیلی متغیر ویژگی های شخصیتی (برون گرایی و روان رنجورخویی) تحلیل شدند. یافته های تحلیل رگرسیون تعدیلی، نقش تعدیل گر ویژگی های شخصیتی (برون گرایی و روان رنجورخویی) را در رابطه بین استیگما و کمک طلبی روان شناختی دانشجویان مورد تایید قرار داد. بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج می توان گفت که استیگما عامل مهمی در کمک طلبی روان شناختی است که برون گرایی تاثیر آن را کمتر و روان رنجورخویی تاثیر آن را بیشتر می کند.