سامانه گسل های امتداد لغز کپه داغ و الگوی تقسیم دگر شکلی در پایانه های گسلی

کمربند چین و راندگی درون قاره ای کپه داغ با سن پس از میوسن، یک ساختار فعال است که مرز امروزی بین پلت فرمتوران در شمال و خرده قاره ایران مرکزی در جنوب را مشخص می سازد. حوضه کپه داغ شامل یک توالی ضخیم از رسوبات ژوراسیک – میوسن است که دگر شکلی فشارشی در راستای N-S باعث چین خوردگی و گسلش آن گردیده است. امتداد کلی چین خوردگی ها در بخش خاوری NW-SE و در بخش باختری ENE-WSW است که در مرکز به E-W تبیدل می شود. این مجموعه چین خورده توسل گسل های متعددی قطع شده است. گسل اصلی کپه داغ به عنوان یک ساختار فعال شده، نقش اصلی در دگر شکلی این گستره داراست . سامانه گسل های امتداد لغز راستگرد و چپگرد که به ترتیب درخاور و باختر کپه داغ قرار دارند، تاثیر عمده ای در حرکات زمین ساختی جوان دارا هستند. پهنه گسلی قوچان – رباط شامل مجموعه گسل های راستالغز راستگرد با امتداد شمال – شمال باختر است. گسل های این پهنه عمدتا از نظر زمین شناحتی فعال می باشند. گسل باغان به عنوان اصلی ترین گسل این پهنه با بیشترین میزان جابجایی شناخته شده ترین عارضه این مجموعه می باشد. تقسیم الگوی دگر شکلی، که به طور معمول در سامانه های امتداد لغز وجود دارد، در راستای این گسل نیز به صورت خرکات راستالغز در طول گسل و شیب لغز (راندگی) در پایانه گسل اتفاق افتاده است. دگر شکلی رسوبات جوان نئوژن و کواترنری در دشت قوچان – شیروان را می توان متاثر از گسلش راندگی در پایانه گسل اصلی باغان دانست. تقسیم دگر شکلی در دیگر گسل های پهنه از جمله گسل خبوشان در شمال قوچان قابل ردیابی است.