حق فسخ در فرض نقض قرارداد از منظر فقه امامیه، حقوق ایران و اسناد بین الملل

یکی از مهم ترین مباحث قراردادها، حق فسخ در فرض نقض قرارداد است که هم از لحاظ فقهی و هم از لحاظ حقوقی، دارای مباحث مهم، دقیق و نسبتا پیچیده ای است. هدف این تحقیق که با روش تحلیلی توصیفی تدوین شده، بررسی این موضوع، با نگاهی تطبیقی از منظر فقه امامیه، حقوق ایران و اسناد بین الملل است. یافته های تحقیق نشان می دهد که از نگاه فقهی حق فسخ در عرض اجبار متعهد در فرض نقض واقعی قرارداد، دارای موافقین و مخالفینی است که هرکدام برای خود دلایلی دارند؛ هرچند ادله موافقان از استحکام بیشتری برخوردار است. از منظر حقوقی، حقوق ایران به تبعیت از مشهور فقهای امامیه حق فسخ را در فرض نقض واقعی قرارداد، در طول اجبار متعهد دانسته و از حق فسخ در فرض نقض فرضی قرارداد، ذکری به میان نیاورده است؛ هرچند مصادیق نقض فرضی قرارداد، در حقوق ایران قابل ردیابی است. در اسناد بین الملل (در کنوانسیون وین ۱۹۸۰، اصول یونیدغوا و اصول اروپای) حق فسخ در فرض نقض قرارداد، اعم از نقض واقعی و نقض فرضی، مورد شناسایی قرار گرفته است.