ارزیابی بار اقتصادی تحمیلی ناشی از مراقبت ناکافی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ در تهران

هدف: هدف از این پژوهش، بررسی میزان تاثیر مراقبت (درمان) های ناکافی در بیماران مبتلابه دیابت نوع ۲ در ایران بر روی پیامد نهایی (عوارض میکرو و ماکرووسکولار) و هزینه های تحمیل شده در بیماران با دیابت نوع ۲ است. روش: این مطالعه یک مطالعه مقطعی است که در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ در دو مراکز دیابت (خصوصی و دولتی) در استان تهران انجام شد. با به کارگیری مدل UKPDS و با استفاده از داده های ۵ ساله (۱۳۹۲-۱۳۹۶) بالینی جمع آوری شده از مراکز دیابت در سطح استان تهران (۴۰۰ بیمار)، به پیش بینی نتایج برای مراقبت جاری پرداخته شد و سپس این مقادیر با فرض کنترل سه فاکتور اصلی هموگلوبین A۱c، کلسترول با دانسیته کم و فشارخون سیستولیک در سطح استاندارد برای مدت زمان ۲۰ سال مورد پیش بینی قرار گرفت و اختلاف نتایج حاصل با نتایج اولیه به عنوان بار اقتصادی و بار سلامت تحمیل شده به واسطه مراقبت نادرست، ناکافی یا ضعیف در این بیماران، نتیجه گیری شد. یافته ها: مقایسه نتایج ۲۰ ساله دو سناریو نشان می دهد که نسبت به الگوی درمان جاری، امید به زندگی ۴.۳ سال، در بیماران با اصلاح الگوی درمان و کنترل متغیرهای اصلی، قابل دستیابی است. یافته ها نشان دهنده افزایش هزینه های درمانی جهت کنترل فاکتورهای ذکرشده در روش مراقبت مطلوب، به میزان ۶۳,۸۸۹,۶۹۵ ریال و افزایش هزینه های کل نیز به میزان ۱۰۴,۸۵۲,۱۵۰ است. نتیجه گیری: نتیجه مدل سازی نشان داد که با توجه به جمعیت دیابتی های نوع ۲ در کشور، (حدود ۵ میلیون نفر)، در حدود ۳۰ میلیون سال و به طور متوسط سالیانه بیش از ۱.۵ میلیون سال طول عمر از دست می رود. با توجه به این که هزینه به ازای طول عمر به دست آمده در مراقبت کامل کمتر از ۳ برابر درآمد سرانه کشور است، انجام مراقبت کامل برای بیماران دیابتی یک برنامه بسیار هزینه-اثربخش به شمار می رود.