قانون حمایت از کودکان و نوجوانان و تقابل دیدگاهها در آن

در قانون ۹ ماده ای «حمایت از کودکان و نوجوانان» مصوب ۲۵ آذر ماه ۱۳۸۱ مجلس شورای اسلامی، در قبال «بزه دیدگی» اطفال، رویکردی دوگانه اتخاذ شده است. از یک سو، در پرتو توجه به یافته های علمی و تعهدات بین المللی ایران و با توسل به ساز و کار جرم انگاری خاص برخی رفتارها، به حمایت کیفری ویژه و افتراقی از اطفال بزه دیده (آزاردیده) اقدام شده و از دیگر سو، تحت تاثیر دغدغه های شرعی و فقهی والدین، اولیای قانونی و سرپرستان صغار از شمول قانون فوق استثنا شده اند و حمایت کیفری مقرر، محدود به آزار کودکان از جانب افرادی غیر از آنها شده است. در ماده ۸ این قانون نیز تا حدود زیادی از سیاست کیفری افتراقی اتخاذی قانونگذار در صدر آن (مواد ۲، ۳ و ۴) عدول شده است.