بررسی اعتبار تجربی تئوری ناکامی پرخاش گری، تماشاگران فوتبال شهر تهران

هدف مقاله حاضر واکاوی تجربی یکی از تبیین های رایج در خصوص خشونت و پرخاش گری بین طرف داران تیم های فوتبال است. در این مقاله، ابتدا پرخاش گری و خشونت ورزشی تعریف و دسته بندی می شود، سپس با تلقی خشونت و پرخاش گری، به مثابه امری روانی اجتماعی، تلاش شده است تا با استفاده از تئوری ناکامی پرخاش گری واکنش های طرف داران تیم های فوتبال در شهر تهران در مواجهه با وضعیت هایی که منجر به ناکامی آنان در دستیابی به هدف های ورزشی شان می شود، تحت بررسی و تحلیل قرار گیرد. فرضیه اصلی پژوهش این است که «ناکامی طرف داران تیم های فوتبال در دستیابی به اهداف ورزشی شان سبب گرایش آنان به انجام رفتار پرخاش جویانه و خشونت آمیز می شود». جمعیت آماری پژوهش حاضر را ۲۸۴ نفر از طرف داران دو تیم استقلال و پرسپولیس تشکیل می دهد و اطلاعات مربوطه با شیوه پیمایش در خلال برگزاری جام برتر باشگاه های ایران در سال ۸۱-۱۳۸۲ گردآوری شده است. یافته های پژوهش حاکی از این است که ناکامی تنها بخشی از پرخاش گری و خشونت ورزشی طرف داران تیم های فوتبال را در هنگام برگزاری مسابقه تبیین می کند.