نابرابری درآمدی در ایران

طرح مساله: هدف اساسی در این تحقیق اندازه گیری نابرابری درآمدی در ایران است. در این پژوهش فرض ما این است که نابرابری درآمدی در ایران طی سال های ۱۳۶۳ تا ۱۳۸۳ افزایش یافته است. روش: ابتدا اطلاعات مقطعی توزیع درآمد (هزینه) به تفکیک مناطق شهری و روستایی بر اساس ریز داده های طرح درآمد هزینه (بودجه خانوار) جمع آوری و سازمان دهی شده است، سپس با استفاده از سه شاخص ضریب جینی، آتکینسن و تایل در بسته نرم افزاری stata نابرابری درآمدی طی سال های ۸۳-۱۳۶۳ به تفکیک مناطق شهری و روستایی اندازه گیری شده است. یافته ها: در برآورد از شاخص تایل و شاخص آتکینسن بیشترین سطح نابرابری در مناطق شهری در سال های ۶۹ و۷۰ و۶۶ و کمترین سطح نابرابری در سال های ۸۲ و۸۳ دیده شده است و در مناطق روستایی بیشترین سطح نابرابری در سال های ۶۹ و۷۰ و۶۵ و کمترین سطح نابرابری در سال های ۸۲ و۸۳ است. دامنه معنی دار ;epsilon در شاخص آتکینسن برای مناطق شهری و روستایی بین صفر و یک است. در برآورد ضریب جینی بیشترین سطح نابرابری در سال های ۶۵ و۷۰ و۶۶ و کمترین سطح نابرابری در سال های ۸۲ و ۸۳ است.