بررسی رابطه و نقش پیش بینی کننده عوامل محیطی بر مشارکت کودکان دارای اختلال طیف فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک: یک مطالعه اولیه

اهداف: اختلال طیف فلج مغزی، شایع ترین ناتوانی حرکتی دوران کودکی و یک وضعیت رشدی عصبی است که در مراحل اولیه زندگی شروع شده و در تمام طول زندگی ادامه دارد. علاوه بر مشکلات حرکتی که بر میزان مشارکت کودک دارای اختلال طیف فلج مغزی تاثیرگذار است، محیط نیز می تواند میزان این مشارکت را کاهش یا افزایش دهد. هدف این مطالعه بررسی رابطه و نقش پیش بینی کننده عوامل محیطی بر میزان مشارکت کودکان دارای اختلال طیف فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک بود. روش بررسی: در این پژوهش مقطعی، جامعه مورد مطالعه کودکان دارای اختلال طیف فلج مغزی و والدین آنان بودند که از میان آن ها، ۱۱۶ کودک دایپلژی اسپاستیک و والدین آن ها به روش نمونه گیری در دسترس در سال های ۱۳۹۶-۱۳۹۷ در کلینیک های کاردرمانی استان های تهران، مازندران و البرز انتخاب شدند. از والدین خواسته شد پرسش نامه اروپایی محیط کودک و پرسش نامه عادات زندگی که به ترتیب به منظور سنجش عوامل محیطی و مشارکت کودکشان بود را تکمیل کنند. از سیستم طبقه بندی عملکرد حرکتی درشت برای سطح بندی عملکرد حرکتی درشت و توانایی راه رفتن و از مقیاس سطح شناختی اسپارکل، برای تخمین سطح هوشی استفاده شد. از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ به منظور تحلیل نتایج استفاده شد. یافته ها: ۳/۲۳درصد از این کودکان در سطح یک، ۲۷/۶ درصد در سطح دو، ۳۱/۹ در سطح سه و ۱۷/۲ درصد در سطح چهار سیستم طبقه بندی حرکات درشت قرار داشتند. ۸۹/۷ درصد کودکان دارای سطح هوشی بالای ۷۵ و ۸۵/۳ درصد این کودکان فاقد تشنج بودند. تمامی بخش ها و خرده مقیاس های عوامل محیطی با مشارکت، همبستگی معناداری داشتند (۰/۰۱> P). بخش محیط فیزیکی دارای بالاترین همبستگی با مشارکت بود (۰/۰۱>r=-۰/۸۱۱ ، P). در مدل رگرسیونی خطی، بخش محیط فیزیکی (۰/۰۱>B=-۰/۴۷۵ ، P) و نگرش (۰/۰۵>B=-۰/۲۸۵ ، P) در پیش بینی مشارکت نقش داشتند (۰/۷۱=R۲). نتیجه گیری: محیط فیزیکی علاوه بر همبستگی خوب با مشارکت اجتماعی در کودکان دارای اختلال طیف فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک به همراه نگرش، جزو عوامل پیش بینی کننده میزان مشارکت نیز هستند؛ بنابراین با انجام تطابقات محیطی در خانه، جامعه، مدرسه و خصوصا حمل و نقل می توان بر میزان مشارکت کودکان دایپلژی اسپاستیک افزود.