تاثیر تکارتراپی بر درد و اختلال حس لمس پای بیماران دیابتیک نوع دو

هدف: با شیوع قابل توجه دیابت، ناتوانی بیماران به دلیل عوارض ناشی از نوروپاتی دیابتیک افزایش یافته است. فیزیوتراپی از طریق مدالیتی هایی نظیر اشعه ی مادون قرمز، تحریکات الکتریکی و الکترومغناطیسی به کنترل علائم بیماران کمک می کند. تکارتراپی نوعی امواج الکترومغناطیسی می باشد که اثر آن بر علائم نوروپاتی محیطی بیماران دیابتیک مورد مطالعه نگرفته است. در این مطالعه تاثیر تکار بر تغییرات درد و حس لمس کف پای بیماران دیابتیک نوع دو مبتلا به نوروپاتی محیطی بررسی شده است. روش بررسی: پژوهش حاضر مطالعه ی کارآزمایی بالینی به صورت طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل (شم) می باشد. نمونه شامل ۲۴ بیمار دیابتیک ۱۸ تا ۷۸ با علائم نوروپاتی محیطی بود که به صورت تصادفی در گروه کنترل(۱۲نفر) و درمان(۱۲نفر) جایگزین شدند.گروه درمان اشعه ی مادون قرمز بر پاها و تکار خازنی را در مسیر عصب تیبیال با شدت ۳۰-۱۰ طی ۱۰ جلسه دریافت کردند، درحالی که بیماران گروه شم، پروتکل مشابه را با شدت صفر تکار دریافت نمودند. متغیر درد و حس لمس کف پای بیماران قبل و پس از اتمام جلسات متغیرها، اررزیابی شده است. داده های به دست آمده از دو گروه با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مقایسه و به کمک نسخه ۱۸ نرم افزار آماری SPSS در سطح معنی داری کمتر از ۵ درصد تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داده است که در هر دو گروه درمانی، تفاوت معنی داری در میانگین نمرات درد و حس لمس کف پای بیماران پس آزمون نسبت به پیش آزمون وجود دارد (P<۰/۰۰۱). همچنین در میانگین نمره های پس آزمون متغیر درد (P=۰/۰۰۲) و حس لمس کف پا (P<۰/۰۰۱) دو گروه، تفاوت معنی داری یافت شده است. به این صورت که بهبودی علائم نوروپاتی محیطی بیماران در گروه درمان بیشتر از گروه کنترل بوده است. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد تکارخازنی به همراه اشعه مادون قرمز می تواند برنامه درمانی مناسبی برای بهبود درد و حس لمس کف پا در بیماران دیابتیک با علائم نوروپاتی محیطی باشد.