تاثیر شاک ویو درمانی بر شاخص های بالینی و نوروفیزیولوژیک اسپاستیسیتی در بیماران دارای آسیب نورون محرکه فوقانی (مرور سیستماتیک و متاآنالیز)

هدف: اسپاستیسیتی یکی از نشانه های آسیب نورون محرکه فوقانی است که به طور معمول پس از یک دوره شلی عضلانی به صورت افزایش مقاومت وابسته به سرعت در حین حرکت پاسیو به همراه تشدید رفلکس های تاندونی ظاهر می شود. اسپاستیسیتی یکی از علل ایجاد محدودیت حرکتی و ناتوانی در بیماران نورولوژیک است. درمان های متعددی برای کاهش اسپاسیتی وجود دارد. اخیرا برخی مطالعات ادعا می کنند که شاک ویو می تواند به عنوان روشی جدید، ایمن و غیرتهاجمی برای کاهش اسپاستیسیتی در ضایعات نورون محرکه فوقانی استفاده شود. هدف ما از انجام این متا آنالیز، ارزیابی اثربخشی شاک ویودرمانی بر کاهش اسپاستیسیتی در ضایعات نورون محرکه فوقانی بود. روش بررسی: جست وجوی الکترونیکی در پایگاه های اطلاعاتی ساینس دایرکت، مدلاین، وب آو ساینس و اسکوپوس و موتور جست وجوی گوگل اسکالر از ژانویه ۲۰۰۵ تا ژانویه ۲۰۲۰ انجام شد. مطالعاتی انتخاب شد که اسپاستیسیتی را با مقیاس اصلاح شده آشورت و یا شاخص های نوروفیزیولوژیک در بیماران سکته مغزی، فلج مغزی و مولتیپل اسکلروز بررسی کردند. از کلمات کلیدی هیپرتونیسیتی عضلانی یا اسپاستیسیتی، فلج مغزی، سکته مغزی، مولتیپل اسکلروز و شاک ویودرمانی برای جست وجو استفاده شد. دو محقق مستقل، عمل جست وجو و بررسی مطالعات از نظر معیار های ورود و همچنین ارزیابی کیفیت متدولوژیک مطالعات را انجام دادند. کیفیت متدولوژیک مطالعات با استفاده از ابزار داون و بلک ارزیابی شد. تفاوت میانگین ها به عنوان اندازه اثر در نمرات مقیاس آشورث و نسبت H/M قبل و بعد از مداخله در نظر گرفته شد. بررسی وجود یا عدم وجود همگنی بین مطالعات به کمک شاخص I۲ با ۹۵ CI درصد با استفاده از مدل اثرات تصادفی انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار STATA نسخه ۱۱ انجام شد. یافته ها: با استفاده از کلمات کلیدی در مجموع ۹۸مقاله یافت شد. از میان آن ها متن کامل ۲۴ مقاله بررسی شد و ۱۴ مقاله وارد فرایند متا آنالیز شدند. تمامی ۱۴ مداخله درمانی ، اثرات شاک ویو بر نمرات مقیاس اصلاح شده آشورت را مورد بررسی قرار دادند. چهار مطالعه با ۱۲۰ بیمار اثرات شاک ویودرمانی را بر نسبت رفلکس H به پاسخ M بررسی کردند. نتایج نشان دهنده کاهش معنی دار مقیاس اصلاح یافته آشورت بلافاصله [I۲ = ۱۰۰%, P<۰/۰۰۱, SMD=۱/۳۸ with ۹۵%CI: (۰/۸۰, ۱/۸۷)] و سه ماه پس از درمان [I۲ = ۱۰۰%, P<۰/۰۰۱, SMD=۱.۱۳ with ۹۵%CI: (۰.۵۰, ۱/۷۶)] بود. قبل و بعد از مداخله هیچ تغییر معنی داری در نسبت H/M مشاهده نشد [I۲ = ۹۷/۵%, P<۰/۰۰۱, SMD=۱/۰۹ with ۹۵%CI: (-۰/۵۴, ۲/۷۳)]. نتیجه گیری: شاک ویو درمانی اثرات مفیدی بر نمره مقیاس اصلاح شده آشورت دارد. فقدان اثرات شاک ویودرمانی بر بهبود شاخص های نوروفیزیولوژیکی اسپاستیسیتی می تواند تاییدی بر این نظریه باشد که شاک ویو روی اجزای غیر نورال اسپاستیسیتی اثر گذار است. تفاوت های مشاهده شده در مطالعات از نظر تعداد جلسات درمانی، فواصل جلسات درمان، چگالی انرژی و تعداد شاک های اعمال شده و مدت زمان پیگیری نیاز به بررسی دقیق تر دارد. در آینده مطالعات بالینی تصادفی بیشتری برای تجزیه و تحلیل تاثیر عوامل موثر بر شاک ویودرمانی برای بیماران اسپاستیک مورد نیاز است.