تاثیر نوارپیچی مچ پا به روش مولیگان بر تعادل پویا ورزشکاران با و بدون ناپایداری مزمن مچ پا

هدف: مفصل مچ پا بخش آناتومیکی است که در معرض بیشترین آسیب در بین ورزشکاران قرار دارد. ناپایداری مچ پا مسئول %۲۵ همه زمان هایی است که ورزشکاران به دلیل آسیب نمی توانند در فعالیت ورزشی شرکت کنند. کارایی بالینی نوارپیچی در ورزشکاران با ناپایداری مچ پا همچنان در ابهام است. بنابراین هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر نوارپیچی مچ پا به روش مولیگان بر تعادل پویای ورزشکاران با ناپایداری مزمن مچ پا و ورزشکاران سالم است. روش بررسی: ۳۲ ورزشکار شامل ۱۶ فرد با ناپایداری مزمن مچ پا (۶ زن و ۱۰ مرد، سن؛ ۰/۳±۲۳/۵ سال، قد؛ ۱۰/۳±۱۷۵/۴ سانتیمتر، وزن؛ ۵/۱۴±۷۳/۶۰ کیلوگرم) با نمره پرسشنامه شاخص ناتوانی پا و مچ پا %۸/۶۲±۷۴/۵ و نمره پرسشنامه شاخص ورزشی ناتوانی پا و مچ پا %۷/۶۸±۶۳/۵ و ۱۶ فرد سالم با نمره پرسشنامه شاخص ناتوانی پا و مچ پا %۱۰۰ و نمره پرسشنامه شاخص ورزشی ناتوانی پا و مچ پا %۱۰۰ در این مطالعه شرکت کردند. تعادل پویا بوسیله آزمون تعادلی ستاره در جهات داخلی، قدامی–داخلی و خلفی–داخلی قبل و پس از نواربندی به شیوه مولیگان، ارزیابی شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تی مستقل و همبسته استفاده شد. یافته ها: تعادل پویا در گروه سالم در مقایسه با گروه آسیب دیده به طور معناداری بهتر بود (۰/۰۵>P). کاربرد نوارپیچی باعث بهبود معنادار تعادل پویا (دستیابی در جهات داخلی، قدامی–داخلی و خلفی–داخلی) در دو گروه شد (۰/۰۵>P) (بجز دستیابی در جهت قدامی– داخلی در گروه سالم) (۰/۰۵