بررسی اثر ال دوپا بر پیدایش وابستگی به مورفین به روش ترجیح مکان شرطی (CPP) در موش های سوری نر بالغ

مقدمه: مورفین و سایر داروهای اوپیوییدی از طریق افزایش فعالیت سیستم های دوپامینرژیک مغز باعث ایجاد وابستگی و اشتیاق به ادامه مصرف می شوند. این مطالعه با هدف بررسی اثر ال دوپا به عنوان پیش ساز دوپامین بر پیدایش وابستگی به مورفین صورت گرفت. مواد و روش ها: این پژوهش بر روی ۵۶ سر موش سوری نر بالغ با وزن تقریبی ۳۵-۳۰ گرم و سن حدودا ۸۰ روزه انجام گردید که به گروه های کنترل، شاهد و ۵ گروه تجربی تیمار با مورفین، تیمار با ال دوپا با دوزهای حداقل و حداکثر و تیمار با مورفین+ال دوپا با دوزهای حداقل و حداکثر تقسیم گردیدند. از مورفین برای ایجاد وابستگی و از ال دوپا به عنوان پیش ساز دوپامین استفاده شد. برای تشخیص ایجاد وابستگی از روش ترجیح مکان شرطی (CCP) استفاده گردید و نتایج با کمک روش آماری آزمون تی مستقل مورد تجزیه وتحلیل قرارگرفتند.یافته ها: نتایج نشان داد که بین گروه کنترل و شاهد اختلاف معنی داری در ترجیح مکان خاصی وجود ندارد اما بین گروه کنترل با گروه های تجربی تیمار با مورفین و تیمار با ال دوپا و مورفین+ال دوپا تفاوت معناداری در ترجیح مکان دریافت داروها مشاهده گردید اما بین گروه تیمار با مورفین+ال دوپا نسبت گروه تیمار با مورفین به تنهایی تفاوت معناداری در ترجیح مکانی مشاهده نشد.بحث و نتیجه گیری: مورفین از طریق تحریک مسیرهای عصبی دوپامینرژیک مزولیمبیک و ال دوپا از طریق افزایش تولید دوپامین در مغز باعث افزایش می شوند.