بررسی و ارتقا مکانیزم های تحمل پذیری خطا در شبکه های حسگر بی سیم زیر آبی

و جود حسگرها در دریاها و اقیانوس ها جهت جمع آوری داده ها و ارسال آن ها در ماموریت های زیست محیطی، اکتشافی، نظامی و... مهم و ضروری است. از این رو طول عمر و کارایی این شبکه ها و حسگرها برای دستیابی به نتایج و اهداف موردنظر مورد اهمیت برای کارفرمایان و مدیران شبکه می باشد تا با کاهش مصرف انرژی گره ها و بالا بردن تحمل خطا و قابلیت اطمینان آن ها؛ عملیات با موفقیت و هزینه پایین پایان پذیرد. در این پروژه با بررسی و مقایسه چندین مکانیزم. برای افزایش تحمل خطا به روشی ترکیبی و ایده آل دست خواهیم یافت. در راه رسیدن به این روش پیشنهادی ابتدا مدل شبکه را گرافی تعیین کرده ایم که از محیط شبیه سازی opnet برای پیاده سازی و دستیابی به نتایج بهره برده ایم. مراحل روش پیشنهادی به ترتیب اجرایالگوریتم ژنتیک، انجام تابع برازندگی و استفاده از پروتکل مسیریابی چند مسیری می باشد.کارایی روش پیشنهادی با دو مکانیزمDD و SEEM مقایسه شده است. شبیه سازی را در دو حالت، مختلف یکی در شرابط عادی شبکه و دیگری با ۳۰ تزریق عمدیخطا به شبکه انجام شده است. ۳ معیار نسبت تحویل داده. میانگین تاخیر انتها به انتها و طول عمر شبکه جهت مقایسه و تحلیل مورد ارزیابی قرار گرفته است. روش پیشنهادی تاخیر را در مقایسه با SEEM حدود ۲۰ درصد و در مقایسه با DD؛ ۳۲ درصدکاهش داده است، در روش پیشنهادی به دلیل توزیع مصرف انرژی، طول عمر شبکه در مقایسه با DD حدود ۲۵ درصد و درمقایسه با SEEM حدود ۱۰ درصد افزایش می یابد. مسیریابی چند مسیری افزایش قابلیت اطمینان و تحمل پذیری خطا را بههمراه دارد با استناد به مشاهدات ما از نمودارهای به دست آمده از الگوریتم ها و مقایسه آن با روش مدنظر افزایش تحمل خطا و قابلیت اطمینان در روش پیشنهادی نسبت به دو روش دیگر موفقیت آمیز بوده است.