بررسی تاثیر عوامل شغلی و روانی در کمردرد پرستاران شهر آمل

هدف: هدف این تحقیق شناخت عوامل شغلی و روانی شغلی با کمردرد پرستاران شهر آمل است. روش بررسی: این مطالعه تحلیلی مقطعی بر روی ۴۰۰ نمونه به روش سرشماری از کادر پرستاری بیمارستان های دولتی شهر آمل انجام شد. جمع آوری اطلاعات با پرسشنامه تغییر یافته نوردیک و تجزیه و تحلیل داده ها با آمار توصیفی، مجذور کای، آزمون تی مستقل و رگرسیون لجستیک صورت گرفت. یافته ها: ۳۲۴ نفر (٪۸۱) نمونه ها سال گذشته حداقل یک بار کمردرد داشته اند. میانگین سنی آنها ۶/۲±۳۲/۳۹ سال، میانگین قد ۸/۷±۱۶۶/۷ سانتی متر و میانگین وزن ۹/۸±۶۷/۷ کیلوگرم بود. مونث بودن (۳/۰۳=OR)، ورزش منظم (۰/۴=OR)، افزایش قد به ازای هر سانتی متر (۱/۰۶=OR) و افزایش وزن به ازای هر کیلوگرم (۱/۰۴=OR) ارتباط معناداری با کمر درد نشان دادند. خم شدن جهت بلند کردن اشیا از کف اتاق احتمال بروز کمردرد را ٪۵ افزایش می دهد و از میان عوامل روانی اجتماعی مرتبط با کار به ازای هر یک درجه افزایش در شدت نارضایتی ارتباط با همکاران احتمال بروز کمردرد ٪۷۰ افزایش می یابد و از میان عوامل استرس زای شغلی، به ازای هر یک درجه افزایش در طیف (همیشه، بیشتر اوقات، بعضی وقت ها، هرگز) عجله در کار احتمال بروز کمردرد ٪۴۰ کمتر می شود. نتیجه گیری: یافته های پژوهش تایید می کنند که پرستاران در معرض خطر آسیب های کمری هستند. معنادار بودن برخی عوامل فردی، فیزیکی و روانی شغلی با کمردرد نشان گر پیچیدگی عوامل موثر بر کمردرد است. تعدیل آنها هزینه های وارد بر سیستم و فرد را کاهش می دهد.