مقایسه نتایج یک آزمون عملکرد-محور با دو پرسشنامه خود-اظهاری در تعیین میزان ناتوانی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن

مقدمه: پرسشنامه های خود-اظهاری و آزمون های عملکرد-محور دو شیوه ارزیابی میزان ناتوانی در انجام عملکردهای روزمره بیماران مبتلا به کمردرد مزمن هستند. هدف این مطالعه بررسی نحوه اثرگذاری درد بر میزان ناتوانی این بیماران از طریق مقایسه یافته های حاصل از پرسشنامه های خود-اظهاری رولندموریس و اسوستری با آزمون عملکرد محوری بنام «مقیاس عملکردی کمر» بوده است. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی و جامعه آماری بیماران مبتلا به کمردرد مزمن بدون علت خاص می باشند.۷۵ بیمار ۶۰-۱۸ ساله به روش نمونه گیری آسان وارد مطالعه شدند. مقیاس عملکردی کمر و پرسشنامه های رولندموریس و اسوستری برای ارزیابی ناتوانی و شدت درد با VAS اندازه گیری شد. ارتباط بین دو متغیر شدت درد و ناتوانی به کمک ضریب همبستگی اسپیرمن و ارتباط بین شیوه های مختلف ارزیابی ناتوانی با محاسبه ضرایب همبستگی پیرسون تعیین گردید. تفاوت میزان ناتوانی در دو گروه دارای درد خفیف تا متوسط و گروه درد شدید با آزمون تی مستقل مقایسه شد. یافته ها: ضرایب همبستگی بین VAS و مقیاس عملکردی کمر، پرسشنامه های رولندموریس و اسوستری به ترتیب ۰.۳۷، ۰.۵۵ و ۰.۵۴ (۰/۰۱>P) و ضرایب همبستگی بین مقیاس عملکردی کمر و پرسشنامه های رولندموریس و اسوستری به ترتیب ۰.۴۱ و ۰.۵۲ (۰/۰۰۱>P) به دست آمد. مقیاس عملکردی کمر تفاوت معنی داری را بین میزان ناتوانی در دو گروه درد نشان نداد (۰/۱۳۹=P) اما این تفاوت در نتایج پرسشنامه ها معنی دار شد (۰/۰۱>P). نتیجه گیری: عدم تشابه بین نتایج پرسشنامه های خود-اظهاری با مقیاس عملکردی کمر و همبستگی متوسط بین آنها نشان می دهد که دو شیوه ارزیابی می توانند جنبه های مختلفی را در فرآیند ناتوانی نمایان سازند؛ لذا برای ترسیم نمایی جامع از وضعیت عملکردی بیماران استفاده توام از هر دو شیوه ارزیابی توصیه می گردد.