بررسی ارتباط بین نتایج آزمون های عملکردی و مقادیر ایزوکینتیکی قدرت عضلات اطراف مفصل زانو در بیماران مبتلا به سندرم درد مفصل کشککی رانی

هدف: سندرم درد مفصل کشککی رانی حدود ۲۵درصد از ضایعات مفصل زانو را به خود اختصاص می دهد. این عارضه فعالیت های روزمره افراد را تحت تاثیر قرار داده و منجر به ناتوانی های عملکردی می گردد. هدف این مطالعه بررسی ارتباط نتایج آزمون های عملکردی با شاخص های ایزوکینتیک قدرت عضلات اطراف مفصل زانو و ارزیابی subjective عملکرد زانو در بیماران مبتلا به درد مفصل کشککی رانی و مقایسه آن با افراد سالم می باشد. روش بررسی: این مطالعه تحلیلی مورد – شاهدی بر روی ۱۵ فرد سالم و ۱۵ بیمار مبتلا به سندرم درد مفصل کشککی رانی که بصورت هدفمند انتخاب شده بودند طی دو مرحله اصلی صورت پذیرفت. ۱- آزمون های عملکردی که هر فرد آزمون های عملکردی پایین آمدن از پله و چمباتمه زدن با دو پا را به صورت تصادفی (با محاسبه تعداد تکرار در مدت ۳۰ ثانیه) و با زمان استراحت ۳ دقیقه بین هر آزمون انجام می داد. سپس پرسشنامه کاجالا جهت ارزیابی subjective عملکرد زانو تکمیل گردید. ۲ - آزمون های ارزیابی ایزوکینتیکی قدرت عضلات زانو که از دینامومتر بایودکس در دامنه حرکتی ۱۰ تا ۹۰ درجه فلکسیون زانو ودر سرعت های ۶۰ و ۱۲۰ درجه بر ثانیه استفاده شد. یافته ها: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که هیچگونه ارتباط آماری بین آزمون های عملکردی و ارزیابی ایزوکینتیک عضلات زانو در افراد بیمار مشاهده نمی شود. بین آزمون های عملکردی چمباتمه زدن با دو پا و پایین آمدن از پله و ارزیابی subjective عملکرد زانو ارتباط ضعیف معنادار آماری مشاهده گردید (به ترتیب ۰/۴۷=r و ۰/۳۷=r). بین ارزیابی subjective عملکرد زانو و شاخص ایزوکینتیک نسبت عملکردی قدرت عضله همسترینگ به چهارسررانی در حرکت فلکسیون زانو در سرعت ۶۰ درجه بر ثانیه، ارتباط متوسط و معکوس معنادار مشاهده گردید (۰/۵۸-=r). کلیه پارامترهای ایزوکینتیک عضله چهارسررانی در سرعت ۶۰ درجه بر ثانیه و همچنین مقادیر آزمونهای عملکردی و پرسشنامه کاجالا بین افراد سالم و بیمار تفاوت معنادار آماری مشاهده شد. نتیجه گیری: بدلیل عدم وجود ارتباط معنادار قوی بین ارزیابی ایزوکینتیک قدرت عضلات اطراف مفصل زانو و آزمونهای عملکردی و ارزیابی subjective عملکرد زانو در بیماران مبتلا به سندرم درد مفصل کشککی رانی، استفاده از این روشهای ارزیابی به جای یکدیگر در این بیماران توصیه نمی شود. لذا استفاده از هر سه روش مذکور برای درک بهتر از وضعیت عملکردی و عضلانی این بیماران لازم است.