اثربخشی الگوی زوج درمانگری تلفیقی خودتنظیم گری دلبستگی بر تکانشگری ناکارآمد و دشواری های تنظیم هیجان در دو همسر

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی الگوی زوج درمانگری تلفیقی خودتنظیم گری دلبستگی بر تکانشگری ناکارآمد و دشواری های تنظیم هیجان در زوج ها انجام شد. این مطالعه یک پژوهش نیمه آزمایشی دارای طرح پیش-آزمون پس آزمون همراه با گروه کنترل است. از بین زوج های مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهرستان خرم آباد، تعداد ۲۲ زوج انتخاب شدند و به گونه تصادفی، در گروه های آزمایش و کنترل، گمارده شدند. قبل از اجرای جلسات زوج درمانی، در پیش آزمون، مقیاس تکانشگری ناکارآمد (DIS) و مقیاس دشواری های تنظیم هیجان (DERS) در مورد تمامی زوج ها اجرا گردید. سپس زوج های گروه آزمایش در جلسات برنامه زوج درمانگری تلفیقی خودتنظیم گری دلبستگی شرکت کردند، اما گروه کنترل، درمانی دریافت نکرد. بعد از اتمام جلسات درمانی، در پس آزمون، زوج های دو گروه مجددا به همان مقیاس ها پاسخ دادند و داده های حاصل با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چند متغیری(مانکووا) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که پس از کنترل اثر پیش آزمون، اثر عضویت گروه بر ترکیب خطی متغیرهای وابسته تکانشگری ناکارآمد و دشواری های تنظیم هیجان، معنادار بود. تحلیل کوواریانس تک متغیری نیز نشان داد که الگوی زوج-درمانگری تلفیقی خودتنظیم گری دلبستگی در مقایسه با گروه کنترل، تاثیر معناداری بر کاهش تکانشگری ناکارآمد و دشواری های تنظیم هیجان گذاشته است (به جزء بر دشواری دست زدن به رفتار هدفمند). در نتیجه، زوج درمانگری تلفیقی خود تنظیم گری دلبستگی به منزله یک درمان مفید، می تواند در کاهش تکانشگری ناکارآمد و دشواری های تنظیم هیجان در زوج ها موثر باشد.