برنامه ریزی مدیریت شهری در جهت نظارت بر حاشیه نشین شهرها

براساس منابع و تحلیل های صورت گرفته، علل بروز حاشیه نشینی در ایران در چند محور شامل فقدان نگاه و برنامه ریزی آمایشی، وجود اقتصاد غیرمولد، عدم تعادل منطقه ای، مدیریت ناتوان برنامه ریزی فضایی، بی عدالتی های اجتماعی و اقتصادی، تمرکز سرمایه گذاری دولت در شهرها و بورس بازی زمین و مسکن خلاصه شده است؛ اما تحلیل گران تغییر و تحولات رخ داده طی سال های اخیر از قبیل تورم بخش مسکن و سرریز جمعیت شهرها، ضعف در سیاستگذاری ها و نظارت بر اجاره نشینی شهری، ناکارآمدی و ناتوانی مدیریت شهری، ضعف در تدوین مقررات شهری کاربری زمین(طرح های جامع و تفصیلی)، کم توجهی به برنامه ریزی توسعه روستایی، بی توجهی به علل مهاجرت گسترده روستا به شهر(ازجمله نامساعد بودن شرایط زندگی و کسب و کار در نقاط مبدا، خشکسالی و تنش های آبی، بحران های محیط زیستی مانند گردوغبار) را باعث افزایش و تشدید حاشیه نشینی تلقی می کنند.هدف این پژوهش برنامه ریزی مدیریت شهری در جهت نظارت بر حاشیه نشین شهرها می باشد در نتیجه می توان گفت افزایش سریع شهرنشینی بدون همراهی رشد و توسعه شاخص های اقتصادی و اجتماعی لازمه شهرنشینی پایدار، شهرها را با مشکلات و معضلات متعددی مواجه کرده است. یکی از این معضلات ظهور محله حاشیه نشین در اطراف شهرها بزرگ می باشد.این مجموعه ها به دلیل استقرار تعداد زیادی از شهروندان درون خود و به دلیل عدم برخورداری مناسب از خدمات شهری، وضعیت نامطلوب و کیفیت پایین زندگی، یکی از چالش های اساسی شهرنشینی پایدار به حساب می آیند. این مناطق شهری قابلیت بالایی برای انواع آسیب ها و مسائل اجتماعی دارند و در صورت بی توجهی می توانند هستی و حیات یک شهر را نیز تهدید کنند.