گذاراز «الگوی پیشرفت خطی- نخبه گرایانه» به «الگوی پیشرفت غیرخطی- مشارکتی» درتحلیل پیشران ها

اسناد الگوی پیشرفت اسلامی ایرانی، اسنادی بالادستی هست که نصب العین قوای سه گانه ونهادهای حاکمیتی خواهد بود که به اعتبار آن آینده ای مطلوب را برای کشور ترسیم گردد. موانعو اشکالات متعددی در مقابل تحقق آمال های مرکز الگوی پیشرفت وجود دارد که باید با اتخاذ تدابیر لازم و بهره گیری از نقطه نظرات مختلف در جهت اعتلای اهداف خود اهتمام وافار نماید. از جمله این موانع و اشکالات، وجود رویه خطی- نخبه ای که در پساپشت پیش فرض های حاکمبر الگو وجود دارد، در حالی که شرایط حاکم بر جهان پیرامون، به علت وجود پیشران هایمتکثر، کاملا متفاوت و به صورت غیرخطی- مشارکتی هست. در شرایط غیرخطی، تکامل و پیشرفت تابع سامانه (سیستم) پیچیده و آشوبناک هسات و پیشران ها به مثابه متغیرهاییهستند که در چنین فضای ناشفاف و فازی، نه تابع روابط خطای یک طرفه علی - معلولیمی باشند و نه اینکه دیگر اجماع نخبگانی منفک از اجتماعات متنوع مردمی از کفایت لازم درآینده اندیشی برخوردار هست. مقاله حاضر، ضمن نقد رویه های حاکم بر سندسازی مرکز الگوی پیشرفت، تحقق هر برنامه و سندی را مستلزم توجه به دو عامل می داند: ۱. توجه به ساختارها و تاثیرات متقابل پیشران ها در سامانه ای پیچیده و غیرخطی از جمله شناخت عد قطعیت ها؛ ۲تنظیم کلیت صورت بندی های اسناد پیشرفت به اعتبار روش های ینده پژوهی مشارکت جویانه که با شکل گیری دولت الکترونیک قابل پیاده سازی اسات. در این مقاله، گردآوری مطالب بهصورت کتابخانه ای بود و به شیوه ای تحلیلی- توصیفی تهیه گردید