رویکردی به الگوی بومی پیشرفت از منظر پارادایمپساتوسعه گرایی

پسا توسعه گرایی به نگرشی از توسعه اطلاق می شود که از نظریات سنتی توسعه پا را فراتر گذاشته و فرهنگ و شرایط بومی را به عنوان محور توسعه قرارمیدهد. نظریات نوسازی که توسعه یافتگی را الگوبرداری از غرب می دانستند و نظریات وابستگی که به قطع ارتباط با غرب اذعان داشتن، هر دو دسته از این دیدگاه ها در این ویژگی مشترک بودند که بدون توجه به شرایط بومی و ویژگی های انسانی، نسخه های توسعه را جهان شمول تلقی می کنند که برای همه کشورها کاربرد مشترکی دارد. با توجه به ناکامی نظریات کلاسیک و مدرن توسعه در براوردن نیازهای بشری، ایده و مفهوم خطی توسعه در نظریات توسعه به چالش کشیده شد. اما پسا توسعه گرایی از چنین دیدگاهی می گسلد و به شرایط محلی، ویژگی های ارزشمدار انسانی، فرهنگ و چهارچوب محلی روی می اورد. هدف این مقاله که با روش کتابخانه ای و تحلیل اسنادی صورت گرفته است. سعی دارد تا به بررسی الگوی بومی پیشرفت از منظر پسا توسعه گرایی بپردازد. با توجه به اینکه کشور ایران از منابع غنی و فرهنگ و تاریخ دیرینه ای برخوردار است، الگوی بومی پیشرفت متناسب با وضعیت داخلی کشور می تواند موفق باشد که در این میان توجه به شرایط جهانی و بسترسازی مناسب از جمله تمرکززدایی، اهمیت نهادهای غیر دولتی و مردم نهاد، توجه جدی به نیروی انسانی، تقویت جامعه، مدنی مدیریت منابع مشارکت دموکراتیک از پیش نیازهای اساسی برای الگوی بومی پیشرفت می باشند.