نمادشناسی نقش شکار حیوانات اهلی در صحنه های تعقیب و گریز برروی پارچه های دوره های اسلامی در ایران

شکار یکی از موضوعات مهم آثار هنری در تمام ادوار تاریخی به شمار می رود که صحنه هایی از تحرک، هیجان، پیروزی و جرات و قدرت را به نمایش می گذارد. نقش شکارگر همیشه در صحنه های شکار پیروزمندانه است و نقوش شکار در آثار هنری به خصوص پارچه بافی دیده می شود. صحنه هایی با موضوعات تعقیب گریز و گرفت و گیر حیوانات اهلی و شکارشان توسط انسان یا حیوانات وحشی برروی پارچه های ایرانی در دوران اسلامی نقش بسته شده اند. هریک از این نقشمایه ها و صحنه ها براساس باورها و اعتقادات گذشته به صورت نمادینی میباشد. هدف از این تحقیق بررسی نمادشناسی نقش حیوانات اهلی در صحنه های تعقیب و گریز و سیر تحول نقوش شکار این حیوانات برروی پارچه های دوره اسلامی در ایران می باشد. این تحقیق به روش توصیفی-تحلیلی بوده و روش گردآوری اطلاعات و داده ها اسنادی بوده است. با مراجعه به کتابخانه ها از کتب و مقاالت و پایگاه های آنالین و .... این داده ها بدست آمده که در مورد هریک بررسی می شود.نمونه پارچه هایی با نقش شکار حیوانات ۱۹ مورد بوده که از نظر محتوا و نمادینی بررسی شده اند. نتایج این پژوهش نشان می دهد که صحنه ی شکار حیوانات اهلی به دو دسته شکارانسان که در اوایل اسلام همچون گذشته به دست پادشاهان و بزرگان بوده و به مرور این صحنه با نقش انسانهای عامه صورت میگرفته است. در صحنه های شکارتوسط حیوانات وحشی، در اوایل اسلام به عنوان نقوش اصلی بکار رفته میشدند و در دیگر ادوار برای پرکردن فضا و تزیین در حاشیه ها بکار میرفتند و دیگر هیجان صحنه شکار دیده نمیشد. نماد حیوانات اهلی در صحنه های شکار مغلوب شدن یا مقاومت در برابر قدرت و نیروی بالا بود.