لزوم ارتقاء نظارت شهرداریها بر احداث سکونتگاه غیررسمی

پیدایش اسکان غیر رسمی گویای وجود موانع ساختاری و ناکارآمدی سیاست های کنونی در تامین مسکن و خدمات رسانی لازم مرتبط با آن برای اقشار کم درآمد شهری در سطح کلان است. همچنین در سطح خرد نیز ضعف مدیریت شهری، وجود منابع نامشروع گروه های ذی نفع و ذی نفوذ محلی و برخوردهای غیرقانونمند در پذیرش یا رد این سکونتگاه ها، مساله را تشدید نموده است و در راستای حل مسایل این گونه سکونتگاه ها برنامه ریزی دقیق و صحیحی به منظور ساماندهی و توانمندسازی آنها ضرری است. اسکان غیررسمی در اغلب کشورها، بعنوان یک مشکل و پدیده غیرقابل پذیرشی تلقی شده و مدیران شهری تعامل مطلوب و سازنده ای با ساکنان آن ندارند. پدیده ی اسکان غیررسمی اکنون در اکثر شهرهای بزرگ و متوسط کشور در صدر چالش های مدیریت شهری قرار گرفته است. با وجود اقدامات صورت گرفته در دهه های اخیر، هنوز تغییر شگرفی در کیفیت زندگی ساکنان سکونتگاه های غیررسمی صورت نگرفته است. بنابراین با وجود اسناد و قوانین فعلی، چالش های جدی برای پیشگیری و پیش نگری در زمینه شکل گیری سکونتگاه غیررسمی وجود دارد، ازجمله این که، قوانین و سیاست های موجود بازدارنده نبوده و کارآیی لازم را در راستای ساماندهی و توانمندسازی محدوده های هدف نداشته و مساحت و تعداد خانوارهای ساکن در این محدوده ها در حال افزایش است که این امر نشان از عدم تحقق برنامه های مدون شده می باشد و بنابراین ضمانت اجراها از کفایت لازم برخوردار نیستند و به دلیل عدم توجه به ابعاد و شناخت دقیق مساله، بازدارندگی نخواهند داشت. بنابراین در صورت عدم سیاستگذاری و برنامه ریزی مناسب در زمینه های اقتصادی، اجتماعی و فضایی، جمعیت این سکونتگاه ها افزایش خواهد یافت.