بررسی کارایی روش های درونیابی برای تخمین کانال های محوشونده در پخش تلویزیون دیجیتال

تغییرات کانال های مخابراتی یکی از چالش های ارتباطات بی سیم است که مساله جبرانسازی اثر کانال به کمک تخمین مناسبی از پاسخ آن را مورد توجه قرار داده است. در سیستم پرکاربرد OFDM، می توان زیرحامل هایی را به عنوان پایلوت برای تخمین کانال لحاظ کرد. در روند تخمین کانال به کمک پایلوت، درونیابی برای دستیابی به پاسخ کانال در زیرحامل های داده ضروری است. با توجه به تنوع روش های درونیابی، یافتن بهترین روش موضوع تحقیقات مختلفی بوده است، زیرا یک روش درونیابی به عنوان بهترین درونیاب در تمام شرایط وجود ندارد و عملکرد درونیابی به محوشوندگی کانال، سیگنال به نویز و سربار پایلوت وابسته است. در این مقاله تاثیر روش های مختلف درونیابی روی کیفیت پخش تلویزیون دیجیتال طبق استاندارد DVB-T۲ ارزیابی شده است. یک بستر شبیه سازی آماده شده است که مدلهای مختلف کانال طبق اندازه گیری های واقعی در آن تعریف می گردد. درونیابی به ازای نسبتهای پایلوت مختلف با پنج روش متداول (نزدیکترین همسایه، خطی، مکعبی، اسپلاین و ماکیما) انجام می شود. پس از جبرانسازی کانال با نتیجه درونیابی، نرخ خطای بیت که معیار اصلی برای ارزیابی و مقایسه است بدست می آید. با انجام آزمایش های مختلف، قواعدی برای انتخاب درونیاب مناسب در شرایط متفاوت ارائه شده است. نتایج نشان می دهد وقتی محوشوندگی کانال نزدیک محوشوندگی تخت و یا نسبت پایلوت زیاد است، استفاده از درونیاب های ساده مانند درونیابی خطی بهتر است؛ ولی در شرایط دشوار یعنی وقتی محوشوندگی کانال شدید و یا نسبت پایلوت کم است، استفاده از درونیاب های پیچیده تر مانند درونیابی مکعبی و اسپلاین نتیجه بهتری دارد. میزان بهبود و تفاوت درونیاب ها به طور کمی استخراج شده است.