تبیین الگوی مسکن قابل استطاعت با تاکید بر جایگاه آن در سیاستهایمسکن ایران

مسکن از مهمترین نیازهای انسانی پس موضوع خوراک و پوشاک است که عمده ترین بخش سبد خانوار و نیز ارزشمندترین دارایی اکثرخانوادههای ایرانی را تشکیل میدهد. مسکن به عنوان بخشی مجزا و حائز اهمیت در برنامه های توسعه عمرانی قبل از انقلاب و برنامه هایتوسعهای بعد از انقلاب از ابتدا تاکنون مورد توجه بوده است. ولی علی رغم برنامههایی که در دهه های گذشته صورت گرفت؛ متولیان امرنتوانسته اند پاسخ مناسبی به نیازها و انتظارات مردم بدهند.مصادیق آن را میتوان در مساکن خالی از سکنه و قیمت بالای مسکن در کشور مشاهده نمود. در این مقاله باهدف بررسی چرایی عدمموفقیت برنامه ریزی مسکن در برآورده کردن انتظارات پیشبینی شده؛ با تبیین الگوی مسکن قابل استطاعت به عنوان مسکن مقرون بهصرفه و بیان معیارها و ویژگیهای آن؛ فارغ از بحث کمی، سعی در پاسخ به دلایل عدم موفقیت برنامه ریزی مسکن خواهیم داشت. برایدستیابی به این امر به بررسی شاخصه های مسکن قابل استطاعت در تجارب کشورهای مختلف از جمله انگلستان، استرالیا، امریکا و هندپرداخته ایم.روش مورداستفاده در این پژوهش تحلیل کیفی، فرا تحلیل است که با استفاده از آن به بررسی داده ها و مطالب موجود پرداخته میشود .در کشورهای درحال توسعه مانند ایران به دلیل رشد سریع جمعیت و شهرنشینی، مهاجرتهای داخلی، فقدان منابع مالی کافی و مهمتر ازهمه نبود خط مشی، سیاستگذاری و برنامه های مناسب در خصوص زمین و مسکن این مشکل به صورت حاد و بحرانی درآمده است ونشان میدهد مشکل مسکن در شهرهای ایران کمبود مسکن نیست بلکه موضوع اصلی بد مسکنی است که میتوان برای رفع آن بهمعیارها و شاخصه های مسکن قابل استطاعت توجه نمود تا به عنوان راهحلی برای خروج کشور از معضل فوق الذکر ارائه نمود.