بررسی حقوقی سفرهای هوایی و فضایی در حقوق بین الملل

حقوق بین الملل فضا به عنوان جدیدترین شاخه حقوق بین الملل ، مفاهیم جدیدی مرتبط با حاکمیت به لحاظ متفاوت بودن عرصه فضا با هوا و زمین ارائه میدهد. از آغازین روزهای فعالیت بشر در فضای ماورای جو، اصل آزادی کاوش و بهره برداری از فضای ماورای جو در کنار اصل منع تملک اجرام آسمانی بر فعالیتهای فضایی دولتها حاکم بوده است .افزایش توجه به سفرهای گردشگری فضایی و حضور انسان در فضا، احتمال آلودگی محیط زیست فضا و محیط زیست زمین زیادتر می شود. از همین رو بررسی تعهدات و مسوولیت زیست محیطی دولت متبوع نهادهای مجری سفرهای گردشگری فضایی الزامی است . امروزه با افزایش فعالیت های فضایی تجاری نهادهای خصوصی و رواج سفرهای توریستی فضایی مواجه هستیم . نکته مهم در این سفرها «رضایت آگاهانه » گردشگران فضایی و کسب مجوزهای لازم است . هدف این مقاله بررسی معیارهای احراز صلاحیت دولت ها برای رسیدگی به جرایم ارتکابی در داخل خودرو فضایی گردشگران و در خارج آن (در عرشه ایستگاه فضایی بین المللی ) است .امکان سفر انسان به فضا زمینه پیدایش سفرهای تفریحی تجاری که صنعت گردشگری فضایی نامیده میشود را به وجود آورد. کشورهای دارندهی فناوری فضایی با دستیابی به این درجه از توان فنی در پی گسترش هر چه بیشتر گردشگری فضایی هستند؛ به کیفیتی که برای عموم مردم قابل دسترسی باشد. لذا در یک محدودهی زمانی کوتاهتر از آنچه تصور میشد صنعتی به نام گردشگری فضایی پا به عرصه وجود نهاد. این پدیده نوظهور نظیر هر پدیده جدید دیگر مشکلات و سوالات خاص خود را به همراه داشته است . آنچه مسئله را پیچیده تر مینماید این است که علاوه بر دولتها اشخاص خصوصی نیز تمایل زیادی نسبت به ورود به صنعت گردشگری فضایی از خود نشان داده اند و از دیگر سو این صنعت از مصادیق بارز استفاده های تجاری از فضای ماورای جو میباشد.