یادگیری مشارکتی در محیط های یادگیری الکترونیکی

اهداف: یادگیری مشارکتی و تعاملی یکی از چالش های اصلی یادگیری الکترونیکی و رمز موفقیت این سیستم آموزشی محسوب می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی جایگاه این قبیل یادگیری ها با نیم نگاهی به نقش و نفوذ نظریه سازنده گرایی در محیط های یادگیری الکترونیکی صورت گرفته است. روش ها: این مقاله از نوع مروری است. جهت گردآوری اطلاعات از موتورهای جستجوگر و پایگاه داده های معتبر ازجمله Magiran, Noormags, Scientific Information Database, Science Direct, Google Scholar و مطالعات کتابخانه ای در کتب و مقالات علمی منتشر شده، استفاده شده است. در طی این فرآیند ۴۲ منبع مرتبط در بازه زمانی ۱۹۹۸- ۲۰۱۴ و۱۳۸۰-۱۳۹۴ یافت شد که ۲۶ منبع استفاده گردید. یافته ها: فعالیتهای مشارکتی کیفیت یادگیری را بهبود میبخشد. طرح و روشهای مشارکتی، الهام گرفته از نظریه یادگیری ساختارگرا، خواستار مشارکت فعال یادگیرندگان در فرایند آموزشی است. جهت طراحی دقیق موقعیت یادگیری مشارکتی باید افزایش احتمال تعاملات موردنظر باشد. ساده انگارانه است اگر تصور کنیم معلمان در فضای مجازی دیگر هیچ نﻘشی ندارند. در این فضا، نﻘش جدید و آشکار معلم کمک به یادگیرندگان برای دسترسی به اطلاعات و کاربرد آن است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، لازم است در برنامهریزی درسی جایگاهی خاص به فرهنگسازی وسیع نسبت به فواید و مزایا و معایب و تهدیدهای یادگیری الکترونیکی به طور عام و یادگیری الکترونیکی مشارکتی به طور خاص در سطح مدارس، در میان مدیران، یادگیرندگان و به ویژه، معلمان اختصاص یابد.