عشق در اشعار عرفانی امام خمینی (ره)
محل انتشار: فصلنامه عرفان اسلامی، دوره: 20، شماره: 78
سال انتشار: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 63
فایل این مقاله در 22 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_IAUZ-20-78_005
تاریخ نمایه سازی: 4 دی 1402
چکیده مقاله:
امام خمینی ، قائل به پوشیدهبودن مفهوم عشق به اقتضای پوشیدگی ذات الهی است. وی از سویی بر این عقیده است که عالم هستی همگی سایه حضرت محبوبند حتی عشق جبلی و فطری نیز متعلق به محبوب است و از سویی دیگر آن محبوب مطلق را در نهایت خفا وصفکردهاست، تا جایی که حتی بهکاربردن واژگان غیب باطن را نیز در باب ذات الهی از سر ناچار و اضطرار میداند. زبان غزل و مطلعهای شورانگیز و مضامین عاشقانه و عبارات بیپروا، مجالی برای درس و بحث عرفان نمیگذارد و اگر اثری و ثمری از عرفان هست، لب و عصاره آن است که چون حلقه بر در عشق، سر میکوبد و حاجت میگوید. وصل عبارت است از وحدت حقیقت، چون سر به حق متصلگشت جز حق نبیند و نفس را از خود بهطوری غایب گرداند که از کس خبر ندارد. امام با همه عظمتی که برای ارباب عرفان قائل است، ولی شخصیت عرفانی او از همه آنان ممتاز است. حضرت امام(ره) در آثار عرفانی خود به مقام وصل با موضوعات مختلف اشارهکردهاست. امام معتقد است که چشمپوشی از لذتهای دنیوی نهتنها حجابهای ظلمانی را کنارمیزند بلکه پردههای نور را یکی پس از دیگری از میان برمیدارد. روحیه ملامتگری در مکتب عرفانی امام در شعرشان مشهود است. همچنین غزلهایشان در کلام و محتوا متناقضنماست.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
اقدس جهانگیری
دانشجوی دکتری گروه عرفان اسلامی و اندیشه های امام خمینی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران.
علی اکبر افراسیاب پور
دانشیار گروه ادبیات فارسی، دانشگاه شهید رجایی، تهران، ایران. نویسنده مسئول: ali۴۱۲۰۰۳@yahoo.com
فرج اله براتی
استادیار گروه فلسفه و کلام اسلامی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران.
مریم بختیار
استادیار گروه عرفان اسلامی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران.