تحلیل فضایی شاخص های مسکن پایدار در کلان شهر تهران

توجه به پایداری بخش مسکن به عنوان مهم ترین عنصر شهری در توسعه پایدار شهری، از اساسی ترین وجه آن شناخته می شود؛ از این رو، شناخت شاخص های مسکن مناسب و تلاش در جهت تحقق سکونتگاه مطلوب، امر مهمی در بحث توسعه پایدار شهری می باشد. با توجه به اهمیت مسکن در ساختار شهرهای امروزی و زندگی شهروندان توجه به اصول توسعه پایدار در جهت عدالت فضایی و اجتماعی و ساختار کالبدی شهرها، مطلوبیت کمی و کیفی کاربری ها به ویژه کاربری مسکونی و مقوله مسکن امری مهم است. از این رو، هدف پژوهش حاضر بررسی و تحلیل فضایی شاخص های مسکن پایدار در کلان شهر تهران است. روش این تحقیق، از نوع توصیفی- تحلیلی و از لحاظ هدف گذاری کاربردی است. در این پژوهش، برای بررسی و تحلیل فضایی شاخص های مسکن پایدار در مناطق ۲۲ گانه کلانشهر تهران از مدل های کمی آنتروپی، تحلیل رابطه خاکستری (GRA)، آمار خود همبستگی فضایی موران و از نرم افزار Arc Gis استفاده شده است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که الگوی توزیع فضایی شاخص های مسکن پایدار در سطح مناطق ۲۲ گانه شهر تهران به صورت خوشه ای می باشد و مناطق ۱، ۲۲ و ۲۱ به ترتیب با کسب میزان رتبه خاکستری ۶۳۸/۰، ۵۵۴/۰ و ۵۵۰/۰ از لحاظ برخورداری از شاخص های مورد مطالعه در رتبه های اول تا سوم و در وضعیت مطلوب قرار دارند. از نظر آماری حدود ۴/۰ درصد از مناطق در وضعیت مطلوب، ۴۱/۰ درصد در وضعیت نیمه مطلوب و ۴۵/۰ درصد در وضعیت نامطلوب قرار دارند. از نظر جغرافیایی مناطق جنوب شرقی تهران در وضعیت نامطلوب قرار دارد و از شمال به جنوب و از غرب به شرق تهران از نظر شاخص های مسکن پایدار کاسته شده است.