پژوهش تطبیقی صفت رذیله خشم در ایران و هند باستان بر مبنای شاهنامه و مثنوی معنوی
سال انتشار: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 66
فایل این مقاله در 20 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JISUT-13-3_001
تاریخ نمایه سازی: 5 دی 1402
چکیده مقاله:
بحث از فضایل و رذایل اخلاقی از جمله اندیشه های مشترک در باورهای اخلاقی و عارفانه ایران و هند باستان است. براساس اندیشه دوگانه باوری صفات رذیله ناشی از نیروهای شر و تاریکی است و صفات نیک متاثر از نیروهای خیر و روشنی است. پرهیز از صفات رذیله، به ویژه صفت رذیله خشم، در این اندیشه مشترک و نمود آن در آثار ایران و هند باستان تاکید شده است. در شاهنامه نبرد این دو نیروی خیر و شر در شخصیت های داستان ها و سخنان فردوسی دیده می شود. در مثنوی نیز در وجود انسان نبرد نیکی و بدی جریان دارد. در این پژوهش، صفت رذیله خشم در ایران و هند باستان بر مبنای شاهنامه و مثنوی، با روش تطبیقی و تحلیلی، بررسی شده است. در این بررسی، خشم در دو مفهوم دیو خشم و صفت رذیله خشم به کار رفته است. انسان با این صفت ناپسند خشم از گروه نیکی و روشنی دور و به گروه اهریمنی و تاریکی نزدیک می شود. بنابراین، با تحلیل شواهدی از آثار نشان داده ایم که فردوسی و مولوی، دو شاعر بزرگ دوره اسلامی، این مفاهیم اندیشه باستانی ایران و هند را در شاهنامه و مثنوی به خوبی متجلی کرده اند و به تداوم فرهنگ کهن آریایی خویش پای بند بوده اند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
حمیرا زمردی
استاد گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران، تهران، ایران.
مینا اکبری فراهانی
دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران تهران، ایران
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :