اثربخشی درمان هیجان مدار بر درمان افراد دارای اختلال شخصیت مرزی

زمینه و هدف: با توجه به پیچیدگی و اهمیت اختلال شخصیت مرزی و نیز نرخ شیوع نسبتا بالای این اختلال در جامعه، این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان هیجان مدار بر درمان افراد دارای اختلال شخصیت مرزی صورت گرفت. روش پژوهش: روش این پژوهش شبه آزمایشی و طرح مورداستفاده جهت بررسی فرضیه ها در این پژوهش طرح پیش آزمون-پس آزمون با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. جامعه ی آماری این پژوهش را، کلیه افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی که در سال ۱۳۹۹ به دو مرکز مشاوره در منطقه ی یک شهر تهران مراجعه کرده بودند، تشکیل دادند. ۳۰ نفر از مبتلایان به اختلال شخصیت مرزی، با روش نمونه-گیری هدفمند انتخاب شده و سپس این افراد به روش همتاسازی در دو گروه ۱۵ نفره (گروه آزمایش درمان هیجان مدار و گروه کنترل) جای گرفتند. گروه آزمایش ۱۲ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای به صورت هفتگی تحت مداخله درمان هیجان مدار قرار گرفتند و گروه کنترل، درمانی را دریافت نکرد. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش، پرسشنامه شخصیت مرزی بود (لیشنرینگ، ۱۹۹۹) بود. تجزیه وتحلیل داده ها با توجه به کمی بودن تحقیق با استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی (آزمون تحلیل کوواریانس) صورت گرفت. یافته ها: یافته ها نشان دادند که مقدار F مشاهده شده برای شخصیت مرزی و ابعاد آن موردنظر در مدل تعدیل شده (با تعدیل اثر پیش آزمون) به ترتیب برای کل مقیاس، آشفتگی هویتی، مکانیسم دفاعی اولیه، واقعیت آزمایی، ترس از صمیمیت و شخصیت مرزی برابر با ۳۳.۲۷۵، ۸.۱۲۳، ۷.۹۰۲، ۱۰.۰۲۵ و ۷۲.۸۶۵ بوده و سطح معنی داری (sig) آن نیز برابر با ۰.۰۰۰ می باشد که نشان دهنده وجود تفاوت معنی دار بین نمره پس آزمون در گروه آزمایش و گروه گواه است، لذا اثر اصلی متغیر گروه معنادار است که یعنی درمان هیجان مدار بر درمان بیماران دارای شخصیت مرزی اثربخش است. نتیجه گیری: بنابراین، می توان نتیجه گرفت که درمان هیجان مدار می توان روشی مفید برای درمان بیماران دارای اختلالات شخصیت مرزی بوده فلذا پیشنهاد می گردد که متخصصین در کار خود از آن بهره مند شوند.