اثربخشی معنویت درمانی گروهی بر سازگاری زناشویی و تعهد زناشویی در دریانوردان شهر بوشهر

زمینه و هدف: یکی از کارهای موثر جهت بهبود کیفیت زندگی دریانوردان، بررسی روابط زناشویی آن ها است؛ لذا، هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی معنویت درمانی بر سازگاری زناشویی و تعهد زناشویی در دریانوردان شهر بوشهر بود. روش ها: مطالعه حاضر از نوع نیمه آزمایشی بود و جامعه آماری آن را مردان دریانورد شهر بوشهر تشکیل دادند. در این مطالعه از ۱ گروه آزمایش و ۱ گروه کنترل بهره گرفته شد و افراد موجود در گروه آزمایش، به مدت ۱۴ هفته معنویت درمانی دریافت نمودند. همچنین پرسشنامه های پژوهش که شامل مقیاس تجدید نظر شده سازگاری دو نفره و پرسشنامه تعهد زناشویی بود در مرحله پیش آزمون و پس آزمون توسط اعضای هر دو گروه تکمیل شد. در پژوهش حاضر داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواراینس چند متغیری (مانکوا) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: متغیرهای سازگاری زناشویی و تعهد زناشویی در پیش آزمون در دو گروه کنترل و آزمایش با هم تفاوت معناداری ندارند؛ اما، در پس آزمون متفاوت هستند؛ به عبارت دیگر متغیر مستقل گروه موثر واقع شده است و معنویت درمانی توانسته است، در نتایج گروه آزمایش موثر باشد. به عبارت دیگر، معنویت درمانی گروهی بر سازگاری زناشویی و تعهد زناشویی در دریانوردان تاثیر دارد (۰۰۱/۰>P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر، با استفاده از معنویت درمانی می توان بهبود معنادار و قابل ملاحظه ای را در سازگاری زناشویی و تعهد زناشویی مردان دریانورد ایجاد نمود؛ لذا، توصیه می شود از معنویت درمانی جهت بهبود سازگاری زناشویی و تعهد زناشویی دریانوردان بهره برد.