اثربخشی درمان ماتریکس بر میزان تاب آوری و کاهش وسوسه بیماران مصرف کننده مواد محرک تحت درمان

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان ماتریکس بر کاهش وسوسه بیماران مصرف کننده مواد محرک تحت درمان بود. روش: در این پژوهش از روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است و جامعه آماری آن مردان مصرف کننده مواد محرک، مراجعه کننده به مراکز ترک اعتیاد شهر مشهد در شش ماهه اول سال ۱۴۰۱ به تعداد ۷۰ نفر تشکیل دادند که ۳۰ نفر از آنها به روش نمونه گیری دردسترس و بر اساس معیارهای ورود به پژوهش انتخاب و با گمارش تصادفی در دو گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل جای دهی شدند. ابزارهای مورداستفاده در این پژوهش پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) و پرسشنامه وسوسه مصرف مواد صالحی فدردی و همکاران(۱۳۸۷) بود. گروه آزمایش به مدت ۲۴ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای به صورت دو جلسه در هفته تحت درمان ماتریکس قرار گرفتند و گروه کنترل آموزشی ندیدند و تجزیه وتحلیل داده ها به روش تحلیل کوواریانس بر اساس نرم افزار SPSS ۲۵ انجام شد. یافته ها نشان داد درمان ماتریکس می تواند تفاوت معنی داری را در میانگین نمرات تاب آوری و وسوسه مصرف بیماران ایجاد نماید و منجر به افزایش تاب آوری و کاهش وسوسه مصرف گروه آزمایش در پس آزمون گردد(۰۰۱/۰ P<). نتیجه این پژوهش نشان می دهد که درمان ماتریکس از قابلیت عملی خوبی برای افزایش تاب آوری و کاهش وسوسه مصرف بیماران بیماران مصرف کننده مواد محرک برخوردار بوده و می تواند به عنوان یک گزینه درمانی سودمند از سوی روانشناسان مورداستفاده قرار گیرد