هندسه ی نظری و عملی در معماری اسلامی با تاکید بر رویکرد انعطاف پذیری در خانه های سنتی ایرانی

عنصر اساسی و دست مایه بنیادین هنر و هنر مهندسی و از جمله آنان هنر مهندسی معماری هندسه است. در فضای قانونمند هندسه است که هر چیزی از آن جمله اجزای یک خانه و حتی یک شهر می توانند به دایره هستی قدم گذارند و در فضای کثرت ها و گوناگونی ها هویت خود را پیدا کنند و تنها از طریق هندسه است که هر شئ می تواند حدود و اندازه های مورد نیاز خود را برای ورود به عالم وجود بیابد و در ساختار های سطحی و فضایی نظام های فراگیرنده محیط برخود قرار یابد (علی آبادی،۱۳۸۶). معماری ادوار گذشته ایران همواره ملهم از به کارگیری هندسه و شیوه های ترسیم غنی و دقیق بود تا حدی که آگاهی از قواعد ریاضی و ترسیم و به کار گرفتن انواع خاص آن وظیفه هر معماری بوده و وجه تمایز معماران و رقابت آنان با یکدیگر نیز بر همین محور استوار بوده است از این رو پیداست که هندسه در معماری ایران اهمیت داشته و فهم و چگونگی این شاخصه در معماری معاصر و مطابقت دادن چگونگی شاخص مدنظر در معماری معاصر و گذشته با همدیگر اهمیت و ضرورت پیدا می کند )مولوی،۱۳۸۱)به این ترتیب هندسه را می توان جوهره پنهان معماری در دوره های مختلف دانست. بنابراین هدف از پژوهش مطالعه و تحقیق در حوزه هندسه ی معماری ایرانی اسلامی با رویکرد انعطاف پذیری می باشد که از آن طریق بتوان شناختی هر چند کم از رمز و راز معماری ایرانی به دست آورد. زیرا به دست آوردن شناخت هنر و معماری ایرانی اسلامی موجب رسیدن به حقیقت می شود و حقیقت به دست آمده از این کار به بازشناسی و هویت معماری معاصر کمک می کند.بنابراین سعی داریم در وهله نخست مطالعه برروی مفاهیم، هندسه و گوناگونی هندسه در معماری را در دستور کار خود قرار دهیم تا در مراحل بعد بتوان به دریافت و فهم کیفیت و چگونگی تجلی هندسه در معماری ایران پی برد.