مقایسه تطبیقی رضایت ساکنان مجتمع های مسکونی با رویکرد روانشناسی محیط (نمونه موردی شهر خوی)

با رشد شهرنشینی و افزایش مجتمع های مسکونی توجه به کیفیت زندگی و احساس رضایت ساکنان از مجتمع ها اهمیت بیشتری پیدا کرده است زیرا مسکن به دلیل استفاده حداکثری نسبت به بقیه اماکن مورد استفاده انسان به عنوان عنصر مهم در احساس آرمش و رضایت استفاده کنندگان شناخته می شود. برهمین اساس توجه به روانشناسی محیطی و طراحی مجتمع های کارآمد از لحاظ رضایت ساکنان اولویت معماران قرار گرفته است. در این مقاله با در نظر گرفتن کیفیت محیط مسکونی به عنوان متغییر عینی و کیفیت زندگی به عنوان متغییر ذهنی و قرار دادن احساس رضایت به عنوان متغییر میانجی به بررسی عوامل اثرگذار بر میزان رضایت ساکنان دو مجتمع مسکونی در داخل شهر (مجتمع ۱۱۲ واحدی) و در شهرک ولیعصر خوی (مجتمع ۱۹۲ واحدی) از لحاظ پارامترهای رضایت ساکنان پرداخته شده است. روش تحقیق به صورت کیفی و با مقایسه تطبیقی و مشاهده، مصاحبه و پرسشنامه در دو مجتمع مسکونی در شهر خوی صورت گرفته است نتایج تحقیق نشان می دهد که رضایت ساکنین از مجتمع های مسکونی به صورت نسبی بوده است.