اثربخشی عملکرد مدیریت شهری بر بازآفرینی مدل معماری شهر تهران

کلانشهر تهران از شهرهایی است که به واسطه بافت قدیمی برخی از محلاتش، با مساله بازآفرینی بیش از هر شهر دیگری روبه رو است و در صورت عدم مدیریت مناسب و بازآفرینی در آینده می تواند با مشکلات جدی مواجه شود. شهر، دارای نظامی پویا است و دائما تحت تاثیر روابط جغرافیایی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی در حال تغییر و تحول است. در این میان برخی از بافت های شهری در طول زمان و بنا به دلایل مختلف دچار ناکارآمدی شده، آنگاه برای رفع آن بازآفرینی شهری را در ابعاد مختلف تجربه می کنند؛ بنابراین ارزیابی تصمیمات فرایند بازآفرینی، امری ضروری و با اهمیت است که منجر به اتخاذ تصمیم مناسب برای حل مسئله ناکارآمدی شهری می شود. بازآفرینی شهری، به عنوان یکی از رویکردهای متاخر و جهانی نسبت به مسئله ناکارآمدی شهری یک راهبرد یکپارچه از فرایند تصمیم سازی ارائه می دهد. هدف این پژوهش بررسی اثربخشی عملکرد مدیریت شهری بر بازآفرینی مدل معماری در شهر تهران می باشد. نتایج حاکی از رابطه مثبت و معنادار بین عملکرد مدیریت شهری بر بازآفرینی مدل معماری بود. یافته های حاصل از تحلیل رگرسیون نشان داد که ابعاد اقتصادی، کالبدی، نظارتی و کیفیت محیطی بر بازآفرینی موثر هستند و تنها مولفه اجتماعی بر بازآفرینی اثربخش نمی باشد.