مروری بر کاربردها و منع مصارف گیاه آویشن در برخی منابع طب سنتی ایران و مطالعات رایج

سابقه و هدف: تنوع اقلیمی ایران موجب دگرگونی و تنوع در پوشش گیاهی شده است و آویشن از جمله گیاهانی است که در دامنه وسیعی از اقلیم ها کشت و کار می شود و در طب سنتی ایران و جهان، مصرف دارویی دارد. هدف از تحقیق حاضر، مروری بر کاربردها و منع مصارف گیاه دارویی آویشن در طب سنتی و رایج است.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کتابخانه ای است که به شیوه مروری و با بهره گیری از کتاب های مهم طب سنتی مانند مخزن الادویه، قانون و ذخیره خوارزم شاهی و اکسیر اعظم و جستجو در ۳۴ مقاله استخراج شده از پایگاه های اطلاعاتی در دسترس نظیر SID، Scopus، PubMed، Google Scholar ، Science Direct انجام شد.یافته ها: آویشن با نام های مزنجوش آفریقایی، آویشم، آویشه، افشن، آذربه، در فارسی با نام صعتر، و در عربی با نام کلکلیک در منابع طب سنتی ذکر شده است. تیمول جز اصلی ترکیبات فنلی در گیاه آویشن است. از این گیاه می توان در درمان عفونت های انگلی، بیماری های عفونی، ویروسی، آلزایمر و دیابت استفاده کرد. آویشن در افراد دارای اختلالات تیروئیدی، نارسایی قلبی، بیماری های آنتروکولیک و گاستریک منع مصرف دارند.نتیجه گیری: باتوجه به پژوهش های انجام گرفته در مطالعات طب سنتی و رایج، آویشن به عنوان یکی از پرمصرف ترین گیاهاندارویی در ایران موردتوجه قرار گرفته و از مهمترین گیاهان دارویی است که در تمام گروه های سنی مورداستفاده قرار می گیرد.ازاین رو با بررسی دقیقتر در منابع طب سنتی و متون کهن بر روی گیاه آویشن، میتوان به فرآورده های دارویی نوین و اثربخشی از این گیاه دست یافت