تحلیل و بررسی زمینه گرایی در شکل و فرم معماری و شهر سازی معاصر جهان

زمینه گرایی به عنوان رویکرد کل نگردر طراحی محیط مصنوع ،با درک ساختار ذهنی و عینی متن و زمینه به مثابه رویدادی تکاملی در ابعاد کالبدی، طبیعی، تاریخی واجتماعی –فرهنگی و با پیوند دادن ادراک و دریافت مخاطب با زمینه ،در پی ایجاد کل معنی دارمحیط مصنوع می باشد . نوشتار حاضر در پی آن است که از رهگذر بررسی سیر تحول نظریه زمینه گرایی در معماری و شهر سازی از طریق بیان دیدگاه صاحب نظران و مصادیق به تببین ابعاد و ویژگی ها و مولفه ها غالب در این حوزه بپردازد. در این راستا پس از بررسی پیشینه موضوع و بیان تعاریف مربوطه ، گستره بحث زمینه در معماری و شهرسازی در آراء و اندیشه های صاحبنظران به منظور تدوین مبانی نظری تحقیق بررسی شده و جایگاه زمینه گرایی در پاره ای از جنبشهای معماری معاصر مورد تدقیق قرارگرفته است. نتایج مطالعات حاکی از آن است که زمینه گرایی ابتدا به ابعاد صرفا کالبدی توجه داشته ،اما در سیر تکاملی خود حوزه مطالعات خود را به وجوه اجتماعی ،فرهنگی و گسترش انسانی داده است و توجه به مباحث فرهنگی ، اجتماعی ،زیست بوم و ارتباطات انسانی را جایگزین مباحث صرفا شکلی ، سبکی و زیبای شناسی نموده است.تاکید بر گسترش روابط محیط- انسان .تاکید بر بازیابی مکان ، تقویت جایگاه ارزش های انسانی درمعماری و طراحی شهری ،اهمیت معنای اجتماعی محیط ،استفاده از قابلیتهای محیطی برای دستیابی به توسعه پایدار و.....از راهبردهای رویکرد زمینه گرایی به حساب می آید.